Ο κόσμος των Αγώνων Πείνας, δεν θα είναι ποτέ αρκετός. Γι’ αυτό η Suzanne Collins, επιστρέφει με άλλο ένα πρίκουελ, που όλοι περιμέναμε αγωνιωδώς. Η σπαρακτική ιστορία του νεαρού Χέιμιτς και το πως κατέληξε να γίνει ο ξεπεσμένος, μέντορας της Κάτνις, ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σας, σε ένα σπαρακτικό μυθιστόρημα 480 σελίδων. Και όταν λέω σπαρακτικό, το εννοώ. Αυτό το βιβλίο με τσάκισε από την αρχή μέχρι το τέλος.
Νομίζω ότι αυτό το βιβλίο ήρθε να επανορθώσει για την ξενέρα της μπαλάντας των αηδονιών και των φιδιών και τον μισητό Σνόου, που σε αυτό το βιβλίο, αν είναι δυνατόν, είναι ακόμα χειρότερος. Πάμε όμως να δούμε περισσότερες λεπτομέρειες για την ιστορία μας.
Ο Χέιμιτς Αμπερνάθι, πάντα μισούσε την ημέρα που ξημέρωνε στους ετήσιους Αγώνες Πείνας. Και αυτή την χρονιά είχε έναν λόγο να την μισεί ακόμα περισσότερο. Προς τιμήν των δεύτερων Εικοσιπεντάχρονων της Καταστολής, κάθε περιοχή, ήταν αναγκασμένη, να στείλει τον διπλάσιο αριθμό φόρων. Μεγαλύτερος αριθμός παιδιών που θα οδηγούνταν στην σφαγή τους. Μεγαλύτερος αριθμός οικογενειών που θα έχαναν ένα από τα μέλη τους. Περισσότερη οδύνη και θλίψη για της Περιοχές. Περισσότερη διασκέδαση για τους πολίτες της Πάνεμ.
Το πλάνο του Χέιμιτς ωστόσο, είναι ένα. Να καταφέρει να βγάλει την ημέρα, χωρίς να ακουστεί το όνομα του στην κλήρωση, ή το όνομα της αγαπημένης του. Όταν όμως το όνομα του βγαίνει από τα χείλη της παρουσιάστριας, ο κόσμος γύρω του μεμιάς καταρρέει. Αποκομμένος βίαια από την οικογένεια του, μεταφέρεται στην Κάπιτολ, μαζί με τους υπόλοιπους φόρους της περιοχής 12. Καθώς οι μέρες περνούν και τα μοιραία γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο, ο Χέιμιτς συνειδητοποιεί πως οι φετινοί αγώνες έχουν στηθεί κατά του και αν θέλει πραγματικά να επιζήσει θα πρέπει να μεταφέρει την μάχη για επιβίωση έξω από την αρένα.
Νομίζω πως την ιστορία του Χέιμιτς περιμέναμε όλοι να την διαβάσουμε, από την κυκλοφορία της πρώτης τριλογίας. Είναι ένας χαρακτήρας που σε ιντριγκάρει από το πρώτο λεπτό, με τον πόνο και την οδύνη που φαίνεται αποτυπωμένη στο πρόσωπο του. Τι και αν παρουσιάζεται σαν ένας άξεστος, μέθυσος; Πίσω από όλη αυτή την συμπεριφορά κρύβεται ένα σκοτεινό, αιματηρό παρελθόν, γερά κότσια και θάρρος. Αν το βιβλίο αυτό με έκανε να σπαράξω, φανταστείτε τι θα γίνει με την ταινία. Είμαι έτοιμη; Όχι. Θα την δω; Εννοείται.
Έχοντας διαβάσει πλέον όλα τα βιβλία από τον κόσμο των Αγώνων Πείνας, μπορώ να πω, πως «Η Ανατολή του Θερισμού» είναι από τα καλύτερα της, αν όχι το καλύτερο βιβλίο της συγγραφέως. Το καταβρόχθισα εν ριπή οφθαλμού και το κενό που ένιωσα μέσα μου όταν τελείωσε, ήταν τεράστιο. Επιτέλους η συγγραφέας, γεμίζει πολλά κενά που δημιουργεί η τριλογία, ο αναγνώστης καταλαβαίνει περισσότερα για την συμπεριφορά, συγκεκριμένων χαρακτήρων και ποια ήταν τα γεγονότα που τους διαμόρφωσαν. Επιπλέον βλέπουμε μία νέα μορφή των Αγώνων Πείνας, το πως δηλαδή εξελίχθηκαν, από την απλή αιματοχυσία μέσα σε ένα μισογκρεμισμένο γυμναστήριο, στο φαντασμαγορικό σόου που κατέληξαν να είναι επί εποχή Σνόου.
Ένα από τα στοιχεία που διακρίνει την συγγραφέα, αλλά και την πένα της, είναι το πως παίρνει τα προβλήματα, που υπάρχουν στον κόσμο γύρω μας και τα ενσωματώνει στην εντέλεια, στον φανταστικό κόσμο τον οποίο πλάθει. Μας δίνει έτσι, μια γεύση από την πορεία που θα έχει η εξέλιξη του ανθρώπου, αν συνεχίσει να αναπαράγει τις αδικίες και τις φρικαλεότητες που ζούμε σήμερα. Μπορεί ο κόσμος τον οποίο η συγγραφέας έχει δημιουργήσει να είναι δυστοπικός και καθαρά φανταστικός, ωστόσο βρίσκεται ένα βήμα έξω από την πόρτα μας.
Άλλο ένα από τα χαρακτηριστικά που αγαπάω στην γραφή της Suzanne Collins, είναι ο τρόπος που παρουσιάζει, βάναυσες λεπτομέρειες, χωρίς να κάνει τον αναγνώστη να αηδιάσει. Τρομακτικά γεγονότα που αυξάνουν την αγωνία στο μάξιμουμ. Ακριβής, λεπτομερείς, περιγραφές, που εθίζουν τον αναγνώστη, κάνοντας τον να γυρνάει τις σελίδες σαν τρελός. Τα νοήματα που περνάει, μέσα από τις λέξεις και τις απλές φράσεις της.
Σε αυτό το βιβλίο έπιασα τον εαυτό μου να συγκρίνει αρκετούς από τους χαρακτήρες, με εκείνους από τα πρώτα βιβλία. Τον Χέιμιτς, με την Κάτνις, τον Πίτα με την Μέιζιλι. Εντάξει ο Σνόου ήταν ποταπός και ποταπός παρέμεινε! Και σε αυτό το βιβλίο η συγγραφέας παρουσιάζει πληθώρα ηρώων, που ο καθένας έχει τον δικό του μοναδικό ρόλο να παίξει και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας. Από τον πρωταγωνιστή, μέχρι τις μέντορες, ο κάθε ένας, βάζει το δικό του μικρό λιθαράκι, στον σκοτεινό κόσμο της Πάνεμ.
Πόσο μα πόσο, μα ΠΟΣΟ, λάτρεψα τον Χέιμιτς. Είναι ο δεύτερος χαρακτήρας από την οπτική του οποίου βλέπουμε τους Αγώνες. Πράος, παρατηρητικός, σιωπηλός. Όλα αυτά που δεν ήταν η Κάτνις, που πολλές φορές την οδηγούσε η παρόρμηση. Ο Χέιμιτς σκέφτεται πολύ πριν κάνει το επόμενο βήμα, ζυγίζει τις επιλογές του, ακόμα και αν ξέρει πως είναι χαμένος. Η εσωτερική του πάλη με το να πάει κόντρα στην Κάπιτολ, να σπάσει τον κύκλο αίματος και το να παραμείνει ήσυχος για να μην κινδυνεύσουν τα άτομα που αγαπάει. Το πως η ιστορία του ξεγελάει τον αναγνώστη που νομίζει ότι αποπνέει ελπίδα, αλλά στην πραγματικότητα, είναι μια σκληρή ιστορία, γεμάτη πόνο και αγώνα για επιβίωση.
Πόσα και πόσα πέρασε ο Χέιμιτς. Πόσους ανθρώπους έχασε στην πορεία του, από το χέρι της Κάπιτολ. Πόσα αγαπημένα πρόσωπα έπρεπε να αποχωριστεί, από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Η καρδιά του τσαλαπατιέται σε κάθε κεφάλαιο που περνάει. Έκαναν τα πάντα για να τον πονέσουν. Για να τον συντρίψουν. Για να του αποδείξουν πως δεν ήταν παρά ένα πιόνι στη σκακιέρα τους. Τον έκαναν να πιστέψει πως είναι ο νικητής, πως μπορούσε επιτέλους να ανασάνει και να χαρεί. Και σε μερικά δευτερόλεπτα, τα έπαιρναν όλα πίσω. Και σκεφτείτε πόσους και πόσους ακόμα φόρους, αναγκάστηκε να παρακολουθήσει να πεθαίνουν και να οδηγούνται στο θάνατο, υπό την δική του καθοδήγηση, μέχρι την εμφάνιση της Κάτνις.
Ο Χέιμιτς είναι ένας ήρωας με απύθμενο σθένος, θάρρος και μεγαλείο ψυχής. Για μένα είναι ο πιο απόλυτος ήρωας. Όταν έχεις αντικρύσει τόσο θάνατο. Όταν τον έχεις ζήσει ο ίδιος στο πετσί σου, θέλει απίστευτη δύναμη για να πεις όχι, δεν θα δώσω τέλος στο μαρτύριο. Θα μείνω εδώ και θα παλέψω μέχρι να τελειώσει και η τελευταία ρανίδα δύναμης μου. Μέχρι να μου πάρουν και το τελευταίο κομμάτι ψυχής, που στολίζει το κουφάρι μου.
Ωστόσο παρόλο που ο αναγνώστης γνωρίζει ήδη από την αρχή του βιβλίου, το πως θα καταλήξει ο χαρακτήρας του, δεν είναι καθόλου έτοιμος, πως το ερωτοχτυπημένο αγόρι, που παρουσιάζεται στο πρώτο μέρος, θα έχει τόσο τραγική κατάληξη. Πως θα σπάσει κομμάτι, κομμάτι και στο τέλος θα λυγίσει. Πως κάθε θάνατος φίλου του, θα αφαιρεί και μέρος από την πανοπλία του. Και ήταν όλοι τραγική, ένας προς έναν.
Και μετά από όλη αυτή την σφαγή, γύρισε σπίτι του για να βρει τι; Στάχτες και αποκαΐδια. Τα τελευταία κεφάλαια ομολογώ είναι τα χειρότερα του βιβλίου, από άποψη συναισθηματικού σκαμπανεβάσματος. Εκεί που λες, όχι ο Σνόου δεν είναι τόσο τρισμέγιστος μ…. οι πράξεις του έρχονται να μας επιβεβαιώσουν πως έχει ακόμα περιθώρια ξεπεσμού. Στα τελευταία κεφάλαια, χάνεται κάθε ψήγμα αθωότητας, που ίσως έμεινε μέσα στον Χέιμιτς. Χάνεται κάθε λογική. Όταν βλέπεις πως πάλεψες για το απόλυτο τίποτα. Πως ακόμα και το λίγο που είχες, χάθηκε μέσα στα χέρια σου, η λογική πάει περίπατο και η τρέλα σε καλώς ορίζει στην αγκαλιά της. Ναι παιδιά, τα δάκρυα θα τρέχουν σωρηδόν στις τελευταίες σελίδες.
Στο βιβλίο θα συναντήσετε πολλούς δευτερεύοντες χαρακτήρες, που εμένα προσωπικά μου έκαναν άριστη εντύπωση. Πρώτη από όλους η Μέιζιλι. Είσαι θεά κορίτσι μου. Άγρια, αθυρόστομη, σαρκαστική, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Φαίνεται ατρόμητη και σκληρή, αλλά κρύβει μια μαλθακότητα μέσα τις που τσακίζει καρδιές. Έπειτα έχουμε την Μάγκς, που την συναντάμε και στην τριλογία. Η ευγένεια και η καλοσύνη της, κερδίζουν τον Χέιμιτς και τον κάνουν να την εμπιστευτεί και να νιώσει παρηγοριά κοντά της. Η Γουάιρες και ο Μπίτι για την εξυπνάδα τους. Ο Πλούταρχος και το πόσο καλά χειριζόταν το σύστημα, και τα μέσα ενημέρωσης και πως αυτή του η πονηριά τον οδηγεί στον ρόλο του επικεφαλή Δημιουργό Παιχνιδιών στην τριλογία. Οφείλω να του δώσω τα εύσημα που κατάλαβε πόσο λάθος ήταν η Κάπιτολ και προσπαθούσε με όσα μέσα είχε, να βοηθήσει τους επαναστάτες και να σταματήσει το έργο της.
Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα κομμάτι όλου του κόσμου της Suzanne Collins που μου έκανε τρομερή εντύπωση. Το πως η μουσική, συνδέει τα γεγονότα, τους χαρακτήρες μεταξύ τους και το πως γίνεται μορφή αντίστασης. Στην αρχή έχουμε την Λούσι Γκρέι και τα επαναστατικά της τραγούδια, για να συνεχίσει με την Λενόρ Νταβ και να καταλήξει στην Κάτνις και το πως μέσα από μια μικρή απλή μελωδία ένωσε κόσμο και γκρέμισε την Κάπιτολ, από το βάθρο της.
Πρέπει να το διαβάσετε; ΝΑΙ. Θα ψάξω και θα σας βρω αν δεν το κάνετε; ΝΑΙ!! Το μυθιστόρημα «Η Ανατολή του Θερισμού» είναι το πιο σκοτεινό, ολέθρια σπαρακτικό και θλιβερό, βιβλίο του κόσμου των Αγώνων Πείνας, αλλά επιβάλλεται να διαβαστεί. Γιατί είναι η ιστορία του Χέιμιτς, πρέπει να ακουστεί και τον λατρεύουμε. Θα βρείτε όλα τα βιβλία στις εκδόσεις Ψυχογιός…ΤΡΕΞΤΕ!
