Το μικροφίλμ είναι τύπος φωτογραφικού φίλμ, το οποίο αναπαράγει ολόκληρα κείμενα σε μικρές διαστάσεις ...
Έτσι και το Μικροφίλμ του Πάνου Μιρμιγγίδη ...
Αναπαράγει μία ολόκληρη σχεδόν ζωή μέσα από μικρές, σύντομες ιστορίες ...
25 μικρές ιστορίες, που θα μας κάνουν να ανατρέξουμε στις παλιές μας γειτονιές, στο σχολείο, στα στέκια τα παλιά ...
25 ιστορίες που είναι σημάδια της ζωής ...
Για αυτά τα σημάδια της ζωής, που ξέρουν πάντα να αντέχουν (οπισθόφυλλο) θα συζητήσουμε με τον κύριο Πάνο Μυρμιγγίδη και θα αναζητήσουμε το δικό μας Μικροφίλμ ...
- Κύριε Μυρμιγγίδη καλησπέρα σας. Αρχικά, να σας ευχαριστήσω για τη συνέντευξη που παραχωρείτε στο site μας, Aisthisis.gr. Κάνοντας μια πρώτη γνωριμία μαζί σας, θα ήθελα να μου μιλήσετε για σας.
Καλησπέρα σας. Εγώ ευχαριστώ για την πρόσκληση. Να μιλήσω για μένα λοιπόν... δε ξέρω τι μπόρω να απαντήσω σε μια τέτοια ερώτηση. Στις επόμενες απαντήσεις μου ίσως μπορέσει να απαντηθεί αυτή σας η ερώτηση!
- Διαβάζοντας το βιογραφικό σας παρατήρησα ότι οι σπουδές σας (Διοίκηση Επιχειρήσεων) απέχουν από τη συγγραφή. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να στραφείτε σε αυτήν;
Η αποτύπωση των σκέψεων μου σε χαρτί, η συγγραφή κοινώς, ξεκίνησε στα 12 μου περίπου χρόνια. Ήταν κάτι που με ηρεμούσε και με διευκόλυνε από πολλές άσχημες καταστάσεις. Τώρα η Διοίκηση Επιχειρήσεων προέκυψε εντελώς τυχαία, και στα σίγουρα λανθασμένα, όταν έχοντας αποτύχει για δεύτερη φορά στις πανελλήνιες εξετάσεις, μιας και δεν είχα δώσει και την απαιτούμενη προσοχή που χρειαζόταν στα διαβάσματα, έπρεπε να πάω σε μια σχολή και εγώ όπως όλοι, για να μπορέσω να πορευτώ στη ζωή μου έχοντας κάποια εφόδια. Τελικά ήταν πολύ λάθος επιλογή, με συνεπήρε βλέπετε το γεγονός ότι στα τέλη του 20ου αιώνα η συγκεκριμένη ειδικότητα ήταν στα πάνω της και η πλέον ελπιδοφόρα, και έτσι μπήκα σε ένα μονοπάτι πολύ ξένο για μένα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν το μετανοιώνω αφού όλη μου η ζωή από τότε κινήθηκε πάνω σε αυτή μου την απόφαση, και ότι έχω ζήσει μέχρι στιγμής οφείλεται στην συγκεκριμένη διαδρομή που διάλεξα, γιατί σίγουρα αν είχα επιλέξει άλλο δρόμο, η ζωή μου θα ήταν διαφορετική σε όλους τους τομείς μιας και όπως είναι γνωστό, η κάθε απόφαση που παίρνουμε πλέκει την πορεία της ζωής μας.
- Έχετε γράψει τρεις ποιητικές συλλογές και 4 βιβλία. Ποιο είδος συγγραφής σας εκφράζει περισσότερο; Ή κάθε ένα από αυτά εκπροσωπεί ένα διαφορετικό κομμάτι του εαυτού σας;
Μ’ αρέσει πολύ η πεζογραφία. Μπορώ να εκφράζομαι καλύτερα με αυτό το είδος, αλλά κάθε συγγραφή, είτε ποίηση, είτε πεζογραφία είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένης ψυχικής κατάστασης, και όλα φυσικά εκπροσωπούν εμένα.
- «Μικροφίλμ» το τελευταίο σας βιβλίο και 25 ιστορίες ενός ανθρώπου, ο οποίος αναπολεί το παρελθόν. Και τολμώ να πω ότι μου θύμισε εμένα, καθώς συχνά ανατρέχω στο παρελθόν και αναπολώ παλιές στιγμές. Στιγμές που τότε μου φαινόντουσαν δύσκολες. Γιατί, πιστεύετε, ότι ο άνθρωπος μεγαλώνοντας επιστρέφει στο παρελθόν;
Γιατί πολύ απλά τα περασμένα έχουν μια γοητεία που πάντα φαίνεται πολύ αργότερα. Ειδικά η γενιά μου, που μεγάλωσε την δεκαετία του 80’ και του 90’, δύο αγνές για μένα δεκαετίες, έχει πάντα σαν φάρο όλα αυτά τα παλιά.
- Μέσα σε αυτές τις ιστορίες υπάρχουν και προσωπικά σας βιώματα; Αν ναι, θα μπορούσατε να πείτε ότι είναι ένας τρόπος να βγάλετε τις προσωπικές σας αναζητήσεις; Τις προσωπικές σας αγωνίες;
Ναι υπάρχουν και προσωπικά βιώματα. Αρκετές ιστορίες άλλωστε είναι εντελώς αληθινές, αλλά ακόμα και αυτές που είναι μυθοπλαστικές έχουν πολλές δόσεις από στιγμές που έχω ζήσει. Ήταν πολύ ωραίο συναίσθημα η ξεδίπλωση κάποιων ιδιαίτερων στιγμών μου, γιατί γράφοντας τες, ήμουνα σίγουρος ότι όσοι θα διάβαζαν το συγκεκριμένο βιβλίο θα έβρισκαν και αυτοί μια στιγμή δική τους εκεί μέσα.
- Όλες οι ιστορίες έχουν νοσταλγικό περιεχόμενο. Σας πιάνει νοσταλγία όταν επισκέπτεστε τον Πειραιά, την παλιά σας γειτονιά;
Οτιδήποτε αφορά τα παλιά μου χρόνια έχει νοσταλγικό χαρακτήρα για μένα. Ειδικά η γειτονιά που μεγάλωσα και ανδρώθηκα. Δυστυχώς και ο Πειραιάς αλλά και η γειτονιά μου, ο δρόμος εκείνος στον οποίο έτρεχα, έπαιζα και έκανα τόσα όνειρα έχουν τόσο πολύ αλλάξει.
- Τελικά, η νοσταλγία μήπως είναι αποτέλεσμα των ονείρων που είχαμε παιδιά και που ίσως δεν καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε;
Όχι δε νομίζω. Απλά αλλάζουν οι εποχές, και εμείς δυσκολευόμαστε ίσως να το αποδεχτούμε.
- Η ζωή μας είναι «Στιγμές που φεύγουν και αναμνήσεις που έρχονται. Σημάδια ζωής που ξέρουν πάντα να αντέχουν»; Και ποια είναι αυτά τα σημάδια;
Μα φυσικά όλα αυτά που μας έχουν ορίσει σαν οντότητες.
- Ποια ιστορία από όλες σας έχει «δυσκολέψει» πιο πολύ; Αυτή που σας δημιούργησε τα πιο έντονα συναισθήματα; Να σας έφτασε στο σημείο να αφήσετε το στυλό κάτω και να αναζητήσετε λίγο χρόνο για να αποφορτιστείτε συναισθηματικά;
Η ιστορία που μιλάω για τον θάνατο του μουσικού μου ήρωα. Του Θάνου Ανεστόπουλου από τα Διάφανα Κρίνα. Ακόμα και τώρα μου είναι κάπως δύσκολο να πιστέψω ότι έχει πεθάνει.
- Κλείνοντας, και αφού σας ευχαριστήσω για άλλη μία φορά για την όμορφη αυτή συζήτηση, θα ήθελα να μας πείτε τι να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον. Ετοιμάζετε κάτι;
Αυτή τη στιγμή γράφω ένα μυθιστόρημα. Έχω όμως έτοιμα διάφορα πράγματα. Θα δούμε δε ξέρω. Όπως τα φέρει ο καιρός. Σας ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία, να είστε καλά!
