Στου νυχτερινού ουρανού τη σιωπή, εκεί που το απαλό αεράκι καθαγιάζει την ύπαρξη και χτυπά ρυθμικά η καρδία σε ανίερη συμφωνία, τα αστέρια τρεμοπαίζουν σαν νοσταλγικά φαντάσματα μιας άλλης…
Στον ουρανό απλώνεται η σκιά της Γης, και το φεγγάρι, κρυμμένο πίσω από το φως του ήλιου, ντύνεται κόκκινο σαν αναμμένο κάρβουνο. Δεν σβήνει, μεταβάλλεται σαν να θυμάται αρχαίες φλόγες…
Η βροχή και η αγάπη μοιάζουν πιο πολύ απ’ όσο νομίζουμε. Και οι δύο έρχονται απρόσμενα...μια μέρα ο ουρανός είναι καθαρός, κι ύστερα, χωρίς προειδοποίηση, αρχίζει να ψιχαλίζει. Στην αρχή…
Η Καθαρίνα Σκράντεριν, ήταν όπως και κάθε μέρα, από πολύ νωρίς το πρωί, στο πόδι. Είχε ήδη ζυμώσει, ένα μεγάλο μέρος του εμπορεύματος της και ετοιμαζόταν να το φουρνίσει. Σιγομουρμούριζε…
Η μικρή Στέλλα λάτρευε τα παραμύθια. Τρελαινόταν να κάθεται μπροστά από το αναμμένο τζάκι, ενώ ο πατέρας της, της διηγούταν, απίστευτες ιστορίες για δράκους, πριγκίπισσες και κακούς λύκους. Της άρεσαν…
Πέφτει ψιλόβροχο. Η παγωνιά αγκάλιασε την πλάση σαν έπεσε ο ήλιος. Παγερός αέρας μαστιγώνει με ριπές στο κορμί καθώς αντιστέκεται το μάλλινο παλτό. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω μου σε…
Περπάτησα σε χίλιους ουρανούς μέχρι να βρω την αγάπη σου. Αναζητώντας τον εαυτό μου μέσα από καθρέφτες. Βρήκα την λίμνη της γαλήνης στην αγκαλιά σου.. Όταν με κοιτούν οι καθάριοι…
Είναι χειμώνας... Έξω το παγερό αγέρι παρασέρνει τα γυμνά κλαδιά... Στο τζάκι κάποιο κούτσουρο σκάει πλημμυρίζοντας ζεστασιά... Πως σαλεύουν τα χιονισμένα έλατα στο βουνό κάτω από το φεγγάρι .. Κι…