"Της Καληνύχτας τα φιλιά" θα γευτούμε μαζί με την κυρία Ρούλα Κοντέα

Γράφτηκε από την

royla kontea

Πόσο γλυκά είναι Της Καληνύχτας τα φιλιά; Πόσο τα λαχταράει η ψυχή του ανθρώπου; Αν, όμως, πρόκειται για φιλιά που θα σημάνουν το τέλος, πώς μπορεί κάποιος να τα αποφύγει; Τελικά, της καληνύχτας τα φιλιά είναι γλυκά ή πικρά; Πάμε να το ανακαλύψουμε μέσα από τη συζήτησή μας με την συγγραφέα κυρία Ρούλα Κοντέα ...

 

Α.Χ.: Καλησπέρα, κυρία Κοντέα. Σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη που παραχωρείτε στο site μας, Aisthisis.gr. Νέο βιβλίο, νέα ιστορία και «Της Καληνύχτας τα φιλιά» έρχονται να ομορφύνουν τα βράδια μας. Θα ακουστεί λίγο κλισέ η ερώτηση, αλλά δεν μπορώ να μην σας ρωτήσω. Πώς εμπνευστήκατε την ιστορία;

Ρ.Κ.: Ζω γράφοντας. Όλες οι σκέψεις, τα γεγονότα και τα πρόσωπα που γνωρίζω είναι για εμένα ιστορία. Άλλα από αυτά περιμένουν την σειρά τους και άλλα σπρώχνουν και βιάζονται να μιλήσουν.

 

Α.Χ.: Διαβάζοντας την ιστορία του Γιώργου, πετυχημένος δικηγόρος, μεγαλωμένος με έναν πατέρα απαιτητικό και μία μητέρα συγκαταβατική. Ένα περιβάλλον που τον ευνούχισε συναισθηματικά. Πόσο εύκολο είναι να αποδεσμευτεί κάποιος από τα παιδικά του βιώματα;

Ρ.Κ.: Κανείς μας δεν αποδεσμεύεται από τα παιδικά του χρόνια. Όμως ο καθένας από εμάς  χειρίζεται και επεξεργάζεται τις πληροφορίες της παιδικής του ζωής με τον δικό του τρόπο. Τον δημιουργικό ή τον αυτοκαταστροφικό ή τον ψύχραιμο ή όποιον ταιριάζει καλύτερα στις πληροφορίες που είναι γραμμένες στο DNA του.

 

Α.Χ.: Και όταν ήρθε ο έρωτας στο πρόσωπο της Λουλού, άλλαξε ριζικά. Μία αλλαγή που τον έκανε να αναθεωρήσει πολλά μέσα του. Ακόμα κι όταν ανακάλυψε κρυμμένα μυστικά του πατέρα του, ήταν συγκαταβατικός και προσπάθησε να τον καταλάβει. Έχει τόση δύναμη ο έρωτας;

Ρ.Κ.: Ο έρωτας ή γίνεται οδηγός στον δημιουργικό σου δρόμο ή σε πετάει έξω από τον δρόμο και σε σπρώχνει σε ένα δύσκολο μονόδρομο που μεταμορφώνεται σε  προσωπική σου κόλαση. Και τότε  χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και δύναμη,  για να βγεις πάλι στο φως και στην αλήθεια.

 

Α.Χ. Η Λουλού. Την αγάπησα. Ταυτίστηκα μαζί της και θαύμασα το θάρρος της. Και εγώ ίσως έκανα το ίδιο στη θέση της. Ανιδιοτελής αγάπη, για μένα προσωπικά. Βέβαια, ακόμα χρειάζεται πολύς αγώνας για να γίνει κατανοητός ο τρόπος σκέψης της. Δεν φοβηθήκατε ότι θα προκαλέσετε αντιδράσεις;

Ρ.Κ.: Για εμένα η Λούλου είναι ο άνθρωπος. Για να γίνεις Λούλου χρειάζεται πολλή προσωπική δουλειά, σοφία, σκέψη και δύναμη. Η Λούλου ανακάλυψε τον κρυμμένο μέσα της Θεό. Για να ανακαλύψεις τον Θεό σου χρειάζεται να νοιώθεις απέραντη αγάπη για τον άνθρωπο. Έτσι θάθελα να το καταλάβουν και οι αναγνώστες μου. 

 

Α.Χ.: Προσωπικά θεωρώ ότι είναι εγωιστικό να θες κάποιον δίπλα σου, όταν αυτός υποφέρει, σωματικά και ψυχικά. Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι φοβόμαστε να μην πονέσουμε εμείς από μία απώλεια και δεν σκεφτόμαστε και τόσο τον άλλον. Ποια είναι η δική σας γνώμη;

Ρ.Κ.: Ο φόβος είναι αυτός που μας κρατάει κοντά σ αυτόν που υποφέρει. Φόβος για τον άγνωστο θάνατο και φόβος για εμάς τους ίδιους, και τις κοινωνικές ενοχές που φορτωνόμαστε κάθε φορά που πιστεύουμε πως κάναμε κάτι κακό. 

 

Α.Χ.: Αντιγόνη – Ιεροκλής. Υποκλίθηκα στην αγάπη τους. Η Αντιγόνη πιστή στον άντρα της και τα παιδιά της, περίμενε υπομονετικά τα βράδια που θα άκουγε το σφύριγμα του Ιεροκλή. Αυτή η απόλυτη αγάπη πιστεύετε ήταν που της έδινε δύναμη να δέχεται τη διπλή ζωή του άντρα της;

Ρ.Κ.: Η απόλυτη αγάπη μας δίνει δύναμη ζωής, ονείρων και ελπίδας. 

 

Α.Χ.: Για τον Ιεροκλή δεν έχω λόγια να εκφραστώ. Ποτέ δεν διεκδίκησε τίποτα. Ποτέ δεν πίεσε την Αντιγόνη. Αρκούνταν σε ένα βλέμμα της, σε μια ματιά της. Αγάπη με όλη τη σημασία της έννοιας. Αγάπη σημαίνει να θες την ευτυχία του άλλου. Και αυτό έκανε ο Ιεροκλής. Τελικά, ένας άντρας αν αγαπήσει, αγαπάει ολοκληρωτικά;

Ρ.Κ.: Όχι απαραίτητα. Ο Ιεροκλής αγαπούσε μ  αυτό τον τρόπο την Αντιγόνη και περίμενε πως κάποια στιγμή η Αντιγόνη κουρασμένη από τον αγώνα που έδινε θα κατέληγε στην αγκαλιά του και στην ζωή του, ή από επιλογή ή με έναν μαγικό τρόπο. Άλλωστε αυτό είναι το όνειρο. Να κάνεις πράξη αυτό που ονειρεύεσαι. 

tis kalinixtas ta filia royla kontea

Α.Χ.: Από την άλλη μεριά έχουμε τον κύριο Λαζαρίδη. Τον πελάτη του Γιώργου, ο οποίος είναι δέσμιος του πάθους του για τη γυναίκα του και εγκλωβισμένος στις «τρέλες» της γυναίκας του. Μία αγάπη τελείως διαφορετική από αυτή του Ιεροκλή. Μία αγάπη εμμονική. Μία αγάπη αυτοκαταστροφική. Γιατί οι άνθρωποι γίνονται αυτοκαταστροφικοί και δεν δέχονται την αλήθεια των πραγμάτων;

Ρ.Κ.: Το να δεχτούμε την αλήθεια είναι μεγάλη δυσκολία. Πώς είναι δυνατόν να πιστέψεις, πως αυτός που λατρεύεις όχι μόνο δεν σ’ αγαπάει, αλλά ξενυχτάει σε άλλες αγκαλιές. Είμαστε συχνά αυτοκαταστροφικοί ή γιατί δεν αγαπηθήκαμε ή γιατί αγαπηθήκαμε ψεύτικα κι αδύναμα. Κι αυτό το σέρνουμε σ όλες τις σχέσεις που δημιουργούμε.

 

Α.Χ.: Και έρχεται ένας φόνος να βγάλει στην επιφάνεια τη δυσλειτουργικότητα της οικογένειας του Λαζαρίδη και την προβληματική σχέση της κόρης του, Ελένης, με την μητέρα της. Μία προβληματική κατάσταση που την ανακάλυψε ο φίλος του Γιώργου και ιδιωτικός ντεντέκτιβ, ο Σωτήρης. Και η απορία μου ήταν η εξής: Η Ελένη ήταν τόσο κυνική λόγω του οικογενειακού περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσε ή λόγω κληρονομικότητας (κληρονόμησε τον χαρακτήρα της μητέρας της);

Ρ.Κ.: Η Ελένη είναι κόρη της μάνας της, που δεν την αγάπησε. Είναι ένας πληγωμένος άνθρωπος με πολλά προβλήματα.

 

Α.Χ.: Δεν θα μπορούσα να παραλείψω να αναφέρω και τη στάση της «άλλης» γυναίκας στη ζωή του πατέρα του Γιώργου. Ίδια στάση με αυτή του Ιεροκλή. Δεν έγινε το «τρίτο πρόσωπο» που χώρισε ένα ζευγάρι. Προσωπικά πιστεύω ότι ένα άτομο εισβάλει μέσα σε μία σχέση, μόνο όταν υπάρχει κενό σε αυτή. Γιατί πιστεύετε ότι σε μία παράλληλη σχέση πάντα κατηγορείται το τρίτο πρόσωπο;

Ρ.Κ.: Είναι λάθος να κατηγορείται το τρίτο πρόσωπο. Όλοι παίζουν τον δικό τους ρόλο και όλοι έχουν τις δικές τους ευθύνες. Οι συζυγικές σχέσεις κουράζονται και δημιουργούνται ραγίσματα ανάμεσα στο ζευγάρι. Τίποτα δεν είναι τέλειο. Η παράλληλη σχέση δεν έχει τον χρόνο συνήθως να εξαντληθεί και κρύβεται περισσότερο μες το όνειρο και την φαντασία.

 

Α.Χ.: Της Καληνύχτας τα φιλιά του Γιώργου προς τη Λουλού, της καληνύχτας τα φιλιά της Λουλού προς τους συνανθρώπους της, της καληνύχτας τα φιλιά του Ιεροκλή προς την Αντιγόνη… Διαφορετικά και τόσο ίδια … Αυτά αναζητάμε τελικά στη ζωή μας; Τα φιλιά εκείνα που θα μας κάνουν «να αγαπήσουμε σαν θεοί, αληθινά και αλάνθαστα», όπως λέει και η Αντιγόνη;

Ρ.Κ.: Πάντα ονειρευόμαστε κάποιον άλλον που θα μας αγαπήσει και θ αγαπήσουμε, πέρα από κάθε λογική, χώρο και χρόνο. Τα φιλιά του Θεού.

 

Α.Χ.: Κλείνοντας την συνέντευξή μας, και αφού φωτίσαμε τις συναισθηματικές αναζητήσεις των πρωταγωνιστών, θα ήθελα να σας ρωτήσω αν ετοιμάζετε κάτι καινούργιο.

Ρ.Κ.: Ήδη υπάρχουν δύο έτοιμα βιβλία μου. «Γιατί σκοτώσατε την Ζωή;» και το «Πράσινο Παγκάκι». Και όπως είπα στην αρχή Ζω γράφοντας. 

 

Α.Χ.: Κυρία Κοντέα, σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση και για το χρόνο που μας αφιερώσατε. Να σας ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου «Της Καληνύχτας τα φιλιά» να συντροφεύουν τα βράδια πολλών αναγνωστών.

Χρυσή-Σίσυ Αγγελίδου

Από Κομοτηνή και Καλαμάτα, κατέληξα στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης, μετανάστρια του έρωτα. Λατρεύω τα ταξίδια και έχω γυρίσει σε πολλά - πολλά μέρη. Αλλά πάνω από όλα λατρεύω τα ταξίδια της ψυχής! Και έχω κάνει πολλά! Μέσα από την μοναδική, παντοτινή, ανεκτίμητη αγάπη για τα βιβλία. Αυτή την αγάπη -και όχι μόνο- θέλω να μοιραστώ μαζί σας.

Διαβάστε περισσότερα