Τι πιο όμορφο και πιο γλυκό να διαβάζεις κείμενα μικρών παιδιών για το θέμα της προσφυγιάς … Να βλέπεις το μαρτύριο των προσφυγόπουλων μέσα από τα μάτια τους; … Να βλέπεις τον κόσμο μέσα από τις ψυχούλες τους; … Και μέσα από αυτήν να σκέφτεσαι τι έχουμε κάνει λάθος; Γιατί φτιάξαμε έναν κόσμο τόσο σκληρό; … Να διαβάζεις τις σκέψεις τους και να λες «αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα» …
Αυτά τα συναισθήματα και άλλα τόσα προσφέρει η έκδοση «Αφηγήσεις στη θαλασσοφίλητη γη» της Ομάδας ΑΝΤΑMOSIS στη Χλώρακα, στην επαρχία της Πάφου στην Κύπρο. Τα κείμενα, τα οποία περιλαμβάνονται, προέρχονται από ένα πρόγραμμα δράσης πέντε διαδοχικών θεατροπαιδαγωγικών εργαστηρίων με τίτλο « Φύγαμε – ήρθαμε: Αφηγήσεις στη θαλασσοφίλητη γη» (το 2020). Εμψύχωτρια των εργαστηρίων αυτών ήταν η εκπαιδευτικός, θεατροπαιδαγωγός και συγγραφέας κυρία Δήμητρα Σωκράτους.
Το ταξίδι ξεκινά με τη φυγή … Γιατί πρέπει να φύγω από το σπίτι μου; Πού θα πάω; Θα καταφέρω να γυρίσω ξανά πίσω; Τα παιδιά εκφράζουν τις σκέψεις τους, τους φόβους τους, τις επιθυμίες τους για ένα τόσο δύσκολο θέμα … Την εγκατάλειψη του σπιτιού τους, της ασφάλειάς τους.
Και ακολουθεί το ταξίδι με την βάρκα … δεκάδες άτομα έχουν χωρέσει όλη τους τη ζωή σε μια βαλίτσα και προσδοκούν ένα καλύτερο μέλλον. Το ταξίδι με τη βάρκα μέσα από τα μάτια των παιδιών πονάει. Η βάρκα που συνδέεται με διακοπές, στιγμές χαλάρωσης, γίνεται μέσω επιβίωσης.
Ακολουθεί η άφιξη στη νέα γη, η εγκατάσταση στον καταυλισμό. Εδώ τα λόγια περισσεύουν. Εδώ τα μάτια γεμίζουν δάκρυα από τις σκέψεις, τους φόβους, τον τρόμο των παιδιών. Και είναι ακόμα πιο συγκινητικό όταν όλα αυτά προέρχονται, όχι μόνο από τα προσφυγόπουλα, αλλά και από παιδιά που δεν χρειάστηκε ποτέ να εγκαταλείψουν το σπίτι τους. Είναι συγκινητικό γιατί συνειδητοποιείς ότι τα παιδιά έχουν ενσυναίσθηση. Μπορούν να καταλάβουν τον πόνο του διπλανού τους. Μέσα από τα αθώα μάτια τους αντικρίζεις την πτώση σου ως άνθρωπος.
Και ο φόβος δίνει θέσει στην ελπίδα, στην χαρά. Τα παιδιά μένουν σε καινούργια σπίτια. Γνωρίζουν σιγά – σιγά νέα παιδάκια. Πηγαίνουν δειλά – δειλά στο σχολείο. Αποκτούν μία καθημερινότητα. Ο φόβος αν θα μπορέσουν να κάνουν νέους φίλους, να μάθουν την γλώσσα, αν θα τους δεχτούν, αν, αν, αν, αρχίζει και υποχωρεί. Τα σκυθρωπά προσωπάκια τους αρχίζουν να γεμίζουν χαμόγελα … Η νέα πατρίδα τους αγκαλιάζει, το νέο τους σπίτι τους παρέχει ασφάλεια … Γιατί τελικά σπίτι μας είναι εκεί που νοιώθουμε ασφάλεια, σπίτι μας είναι εκεί που νοιώθουμε ότι μας αγαπούν …
«Αφηγήσεις στη θαλασσοφίλητη γη» και ένα ταξίδι συναισθημάτων ξεκινά …
