Η Απρόσμενη καταιγίδα δικαιώνει με τον καλύτερο τρόπο τον τίτλο της. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και δεν σ’ αφήνουν να πάρεις ανάσα. Οι αποκαλύψεις συνταραχτικές, αλλά μέσα από όλο αυτό προβάλλονται με αριστοτεχνικό τρόπο τα ψυχογραφήματα των πρωταγωνιστών. Δεν θα πω λεπτομέρειες για την ιστορία, καθώς τότε θα χάσετε ένα όμορφο, αν και όχι γαλήνιο, ταξίδι στην ψυχή της Βιβιάννας, του Χρήστου, του Μίνωα και των υπολοίπων. Αυτό που θα πω είναι ότι μου άρεσε ιδιαίτερα το ότι όλοι οι ήρωες του βιβλίου, πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές, ήταν άρτια δομημένοι. Ολοκληρωμένες προσωπικότητες, έτσι ώστε να κατανοείς την στάση τους, τις αντιδράσεις τους σε διάφορα θέματα.
Φυσικά, θαύμασα τη Βιβιάννα. Την θαύμασα γιατί ποτέ, μα ποτέ δεν παραδόθηκε αμαχητί. Βασισμένη στις δικές της δυνατότητες, στις δικές της δυνάμεις, καταφέρνει να βρει τη λύση σε κάθε αδιέξοδο. Μαθημένη από μικρή στα δύσκολα, έμαθε να πέφτει και να σηκώνεται. Βέβαια, όλα έχουν το τίμημά τους, και η Βιβιάννα το πλήρωσε με τη μοναξιά. Παρέες ναι, φίλοι καρδιακοί όμως ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του χεριού της. Και ο θάνατος του Χρήστου έρχεται να τη ρίξει για άλλη μία φορά. Και εδώ είναι το πιο δύσκολο, γιατί δεν μπορεί να βγάλει τον θυμό της σε έναν άνθρωπο που πλέον δεν είναι στη ζωή.
Και εκεί έρχεται ο Μίνως, να της δώσει το έναυσμα να ξεσπάσει. Αυστηρός, ψυχρός, μεγαλωμένος σε χωριό της Κρήτης, η οικογένεια είναι το πιο σημαντικό πράγμα για αυτόν. Ο θάνατος του ξαδέρφου του τον συνταράσσει και αρχικά είναι όχι απλά εχθρικός προς την Βιβιάννα, αλλά – όπως όλοι οι συγγενείς του – την θεωρεί την αιτία του χαμού του. Αλλά όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές αιχμαλωτίζεται από την ομορφιά της και τον χαρακτήρα της και προσπαθεί, ύστερα από όλα όσα έρχονται στην επιφάνεια, να την προστατέψει. Όμως, δύσκολος σαν χαρακτήρας και πάντα πιο αλέγκρος με τις γυναίκες, η επικοινωνία ανάμεσά τους είναι δίκοπο μαχαίρι. Αλλά ο Μίνως δεν είναι από τους ανθρώπους που το βάζουν στα πόδια στα δύσκολα και διεκδικεί ότι θεωρεί πώς του ανήκει. Αυτή τη μαχητικότητά του, τη σιγουριά του, το δυναμισμό του, αγάπησα σε αυτόν.
Έκπληξη ευχάριστη ήταν και το πώς η κυρία Κινικλή κατάφερε ένα πρόσωπο απών, στην ουσία να είναι παρών. Ο Χρήστος σκοτώνεται και η ζωή όλων αλλάζει δραματικά. Μυστικά έρχονται στο φως και πολλές φορές θύμωσα μαζί του, νευρίασα, αλλά και λυπήθηκα. Ήταν από τους χαρακτήρες που δεν ήξερα τι ακριβώς μου βγάζει. Αντράκι, καθώς ήρθε σε κόντρα με τον πατέρα του και επέλεξε να ακολουθήσει τα όνειρά του. Αλλά και με έναν περίεργο εγωισμό και με την αντίληψη ότι ότι κάνει το κάνει για το καλό των άλλων, χωρίς να τους ρωτήσει. Μέσα από τα μάτια των άλλων, παρουσιάζεται ο χαρακτήρας του και μπορώ να πω ότι ακόμα και τώρα δεν έχω κατασταλάξει αν ήταν αυτό που λέμε «καλό παιδί» ή όχι. Πρώτη φορά ένας χαρακτήρας ο οποίος ήταν απών με «παίδεψε» τόσο πολύ. Και φυσικά, οι σκέψεις αμέτρητες. Τελικά, οι άνθρωποι ακόμα και αν φύγουν από τη ζωή μας, δεν σταματούν να μας επηρεάζουν, να είναι παρόντες, να υπάρχουν μέσα μας.
Το ίδιο σε σκέψεις με έβαλαν και οι υπόλοιποι χαρακτήρες, όπως οι γονείς του Χρήστου. Κρητικοί γέννημα - θρέμμα, αντιμετώπισαν τον θάνατο του παιδιού τους με «αξιοπρέπεια». Ωστόσο, πιστεύω και με τύψεις, καθώς ο πατέρας – μη συμφωνόντας με τις επαγγελματικές επιλογές του γιου του – είχε διακόψει κάθε επικοινωνία μαζί του και το ίδιο επέβαλλε και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Και αργότερα δεν θα διστάσει να δείξει το σκληρό του πρόσωπο στην Βιβιάννα. Η μητέρα του Χρήστου, η θεία του, πολυποίκιλοι χαρακτήρες με ένα κοινό χαρακτηριστικό, την αξιοπρέπεια. Τα αδέρφια του, η αδερφή του και ο αδερφός του, σκληροί, απότομοι, ψυχροί απέναντι στη Βιβιάννα, είναι η κλασική περίπτωση των ανθρώπων που για όλα φταίνε πάντα οι άλλοι και όχι τα δικά τους αγαπημένα πρόσωπα.
Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για την Απρόσμενη Καταιγίδα. Η κυρία Κινικλή σε αυτό το πρώτο της συγγραφικό εγχείρημα πέτυχε να συνδυάσει πολλά συναισθήματα, πολλές σκέψεις, πολλούς και διαφορετικούς χαρακτήρες. Κατάφερε να με κάνει να διακρίνω σε κάθε έναν από αυτούς ένα δικό μου κομμάτι. Και κατάφερε να με κάνει να καταλήξω ότι τελικά τίποτα δεν είναι δεδομένο και ποτέ δεν πρέπει να κοιτάμε τα πράγματα μονόπλευρα. Η Απρόσμενη Καταιγίδα είναι αυτό ακριβώς. Ένα απρόσμενο ξέσπασμα συναισθημάτων, με τελική κατάληξη το ουράνιο τόξο.