“Pretties” είναι ο τίτλος, του δεύτερου μυθιστορήματος της σειράς, Uglies. Ο Σκοτ Γουέστερφελντ, συνεχίζει την ιστορία του, από το κομβικό σημείο που μας άφησε στο προηγούμενο βιβλίο, μπλέκοντας την πρωταγωνίστρια του, Τάλι Γιάνγκμπλαντ αλλά και τον αναγνώστη, σε νέες περιπέτειες.
Στο τέλος του προηγούμενου βιβλίου, η Τάλι με την βοήθεια των επαναστατών, ανακάλυψε, πως η επέμβαση που έκανε έναν άσχημο, όμορφο, δεν άλλαζε μόνο την εξωτερική σου εμφάνιση, αλλά και τον τρόπο σκέψης σου. Έτσι η Τάλι αποφασίζει να θυσιαστεί, σαν μια πράξη εξιλέωσης για όλα τα δεινά που προκάλεσε στους επαναστάτες και τον αρχηγό τους, Ντέιβιντ. Παραδίδεται στο κρατικό σύστημα της πόλης και τους αφήνει να την μετατρέψουν σε μια άμυαλη ωραία.
Στο δεύτερο βιβλίο λοιπόν, βρίσκουμε την Τάλι, αρκετά αλλαγμένη. Οι αναμνήσεις της από τον Καπνό και τους επαναστάτες είναι μια πάρα πολύ θολή και μακρινή ανάμνηση. Το μόνο που έχει σημασία πλέον, είναι τι θα φορέσει στο επόμενο πάρτι για να φαίνεται ακόμα πιο όμορφη. Όμως το παρελθόν της επιστρέφει δριμύτερο κι αποφασισμένο να την βγάλει από την αποχαυνωμένη κατάσταση στην οποία βρίσκεται, αν η Τάλι του ανοίξει την πόρτα. Βαθιά μέσα της, πίσω από όλα αυτά τα γκλαμουράτα πάρτι και τα μεθύσια, γνωρίζει πως κάτι δεν πάει καθόλου, μα καθόλου καλά.
Και τότε η Τάλι αρχίζει να θυμάται. Τον Καπνό, τους επαναστάτες, την θεραπεία και τι συνέβαινε στο μυαλό των ωραίων μετά την επέμβαση. Ωστόσο το ερώτημα που την βασανίζει είναι ένα, θα παλέψει για την ζωή και την ελευθερία της, ή θα καταδικάσει τον εαυτό της σε μια ρηχή άμυαλη ζωή;
Στο Pretties βλέπουμε μια πολύ διαφορετική Τάλι, μια Τάλι όμορφη, ξέφρενη, που το μόνο της μέλημα είναι η εξωτερική της εμφάνιση και πόση σαμπάνια θα καταφέρει να πιει στο επόμενο πάρτι. Επιτέλους το όνειρο της γίνεται πραγματικότητα, έτσι ο αναγνώστης έχει μια μοναδική ευκαιρία να ζήσει από πρώτο χέρι, μαζί με την ηρωίδα, το πόσο κενή είναι η ζωή των καινούργιων ωραίων. Παρόλα αυτά, κάτι δεν πάει καλά στο κεφάλι της Τάλι. Κάτι δεν είναι σωστό, δεν της κάθεται καλά. Οι θολές αναμνήσεις που έχει από την περίοδο που έζησε στον Καπνό, μαζί με τους επαναστάτες γυρνούν όλο και πιο συχνά στο μυαλό της, κάνοντας την λιγάκι παρανοϊκή θα έλεγα. Κάποιος παρακολουθεί κάθε της κίνηση, κάποιος βρίσκεται στο κατόπι της και δεν είναι άλλο από το παρελθόν της.
Όπως και στο πρώτο βιβλίο η Τάλι θα αναγκαστεί για άλλη μια φορά να πάρει μια σημαντική απόφαση για το πως θέλει να είναι η ζωή της. Δοκίμασε και τα δύο άκρα, την ζωή ως επαναστάτρια κι εκείνη ως ωραία. Γνωρίζει πως η επέμβαση αλλάζει τα μυαλά των ανθρώπων, κάνοντας τους πειθήνιους, μόνιμα χαρούμενους κι ειρηνικούς. Καταλαβαίνει πως η επέμβαση αποσκοπεί όχι μόνο στην εξέλιξη της εξωτερικής εμφάνισης αλλά και στο να κρατιέται η ισορροπία από το κράτος, για να μην υπάρχουν πόλεμοι μεταξύ των πόλεων, ρύπανση του περιβάλλοντος κι όλα αυτά που οδήγησαν τον πολιτισμό μας στην καταστροφή. Ωστόσο την θεωρεί λάθος. Ναι μεν οι κάτοικοι των πόλεων, έχουν μια αίσθηση από την ελεύθερη βούληση, αυτό όμως δεν συνεπάγεται με πραγματική ελευθερία. Όλο το κρατικό σύστημα έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε να τους ελέγχει και να ξεχωρίζει τα πιο ξεχωριστά άτομα, που θα μπορούσαν να προσφέρουν στο σύνολο.
Και η Τάλι αποφασίζει να το αλλάξει αυτό. Και στο δεύτερο βιβλίο έχουμε αυτό τον διαχωρισμό του άσχημου από του όμορφου. Ο Σκοτ Γουέστερφελντ αυτή την φορά, δίνει περισσότερη βαρύτητα στο τι πραγματικά σημαίνει να είσαι όμορφος στην κοινωνία της Τάλι. Για άλλη μια φορά βλέπουμε την ηρωίδα μας να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε αυτό που ήθελε πάντα και σε αυτό που είναι σωστό. Και παρόλο που αυτή την φορά, η Τάλι ζει το πιο μεγάλο της όνειρο, τα πάντα της φαίνονται στραβά και λάθος.
Στον μεγάλο αγώνα που θα ξεκινήσει, ενάντια στο σύστημα, θα την βοηθήσει και ο Ζέιν, το καινούριο love interest της Τάλι. Οι δυο τους θα ενώσουν τις δυνάμεις τους και θα καταφέρουν να πάνε κόντρα, σε όσα τους επιβάλλει το κρατικό σύστημα της πόλης τους. Θα κινδυνέψουν τις ζωές τους για να ελευθερωθούν από τα δεσμά της πόλης. Και ναι αν με ρωτήσετε τον Ζέιν τον συμπάθησα σαφώς περισσότερο από τον Ντέιβιντ. Ο Ζέιν δεν επιβάλλει τις απόψεις του στην Τάλι, της δίνει χώρο να σκεφτεί και να σχηματίσει την δική της γνώμη. Πιστεύω ότι είναι ο μόνος από όλους τους φίλους της, που καταλαβαίνει το σκεπτικό της.
Ας μην ξεχνάμε όμως και την Σέι. Αν και ο χαρακτήρας της Τάλι έχει αρκετή εξέλιξη, εκείνος της Σέι, κάνει συνεχώς πισωγυρίσματα. Ούτε σαν έφηβη, μα ούτε και τώρα σαν ενήλικας κατάλαβα ποτέ τον τρόπο που λειτουργεί το μυαλό της. Είναι αρκετά πιστή φίλη, αυτό της το αναγνωρίζω, αλλά το δείχνει με λάθος τρόπο. Η εμμονή της σε γεγονότα του παρελθόντος και η επιμονή της πως η Τάλι, έχει άδικο και φταίει για τα πάντα, χτύπησαν το κόκκινο καμπανάκι μέσα μου. Ναι η Τάλι έκανε λάθη, κάνει και στο δεύτερο μέρος της σειράς, αλλά τα παραδέχεται και προσπαθεί να τα διορθώσει. Η Σέι όμως; Η Σέι την τραβάει συνεχώς πίσω, επιβάλλοντας της ένα μέλλον που η Τάλι απλά δεν θέλει. Και θα καταλάβετε τι εννοώ με αυτό, στο τρίτο μέρος της σειράς που θα βγει σε μερικές μέρες (γιουπιιιι).
Ο Σκοτ Γουέστερφελντ, συνεχίζει το δυστοπικό ταξίδι του, με το Pretties, βάζοντας μας ακόμα σε περισσότερες σκέψεις. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο στο βιβλίο είναι τα ερωτήματα που γεννιούνται στην ηρωίδα και στον αναγνώστη. Είναι τελικά η επέμβαση ένα θετικό στοιχείο; Το να κρατάς τον πλανήτη και τους ανθρώπους σε τέλεια ισορροπία, είναι πιο σημαντικό από μια ανεξέλεγκτη ζωή που ίσως επιφέρει ξανά το χάος και τον όλεθρο; Αν σας άρεσε το πρώτο βιβλίο θα λατρέψετε και την συνέχεια!
