Πριν ξεκινήσω να αναλύω το βιβλίο, θα ήθελα να κάνω μια μικρή εξομολόγηση, που έχει σχέση με όσα θα διαβάσετε παρακάτω. Τα τελευταία χρόνια, όταν ένα βιβλίο ή μια σειρά βιβλίων μου αρέσει πάρα πολύ, έχω την εκνευριστική συνήθεια να διαβάζω την τελευταία παράγραφο ή την τελευταία σελίδα του βιβλίου, το τέλος του με λίγα λόγια. Όπως καταλαβαίνετε δεν κρατήθηκα στην περίπτωση του Σχολομαντείου. Το πρώτο βιβλίο μου άρεσε τόσο πολύ, ειδικά η Ελ, που όταν κράτησα το δεύτερο βιβλίο στα χέρια μου δεν κρατήθηκα και διάβασα το τέλος του.
Δεν σοκαρίστηκα στην αρχή. Αδιαφόρησα θα έλεγα. Δεν είχα ξεκινήσει ακόμα να διαβάζω από την αρχή το βιβλίο οπότε το τέλος του, δεν μου προκάλεσε κάποιο συναίσθημα. Κατά την διάρκεια όμως της ανάγνωσης και περίπου σχεδόν στη μέση του βιβλίου, άρχισε να με κατατρώει η περιέργεια. Έτσι έκανα μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο.
Σε μια συνέντευξη της, η Ναόμι Νόβικ, συγγραφέας της σειράς, Σχολομαντείο, εξομολογήθηκε πως όλη η ιστορία γύρω από το ίδιο το σχολείο και τους ήρωες του, έχει βασιστεί σε έναν παλιό, Ρουμάνικο αν θυμάμαι καλά, μύθο, όπου έλεγε, πως κάπου στα ψηλά βουνά της Ρουμανίας, πάνω σε μια βαθιά απέραντη λίμνη, έστεκε ένα κάστρο, το Scholomance. Στο κάστρο αυτό, το οποίο λειτουργούσε υπό την διεύθυνση του Διαβόλου, δέκα και μόνο σπουδαστές κάθε φορά, διδάσκονταν την τέχνη της μαγείας, τις γλώσσες των ζώων και άλλα πολλά. Όμως μόνο οι εννιά από αυτούς αποφοιτούσαν κι επέστρεφαν στα σπίτια τους, μαζί με ένα μαγικό βιβλίο, όπου περιείχε όλα όσα είχαν μάθει, σχετικά με τον κόσμο της μαγείας. Ένας από τους εννιά, ίσως ήταν και ο Δράκουλας κατά τον Μπραμ Στόκερ, ο οποίος μπήκε στο Scholomance, ακολουθώντας μια μακρά οικογενειακή παράδοση.
Σύμφωνα με τον θρύλο, ο Διάβολος, κρατούσε τον δέκατο μαθητή, ως αμοιβή για τα όσα πρόσφερε στους υπόλοιπους εννιά μαθητές του. Ο μαθητής, γινόταν το δεξί του χέρι, δημιουργούσε, τυφώνες και κεραυνούς με μια μαγική χύτρα και καβαλούσε τον αρχαίο κοιμισμένο δράκο, που κείτονταν στον πάτο της λίμνης. Ας επιστρέψουμε όμως στα βιβλία της Νόβικ.
Πριν διαβάσω το πρώτο βιβλίο, είχα δει αρκετές κριτικές που το σύγκριναν με το Χάρι Πότερ. Όμως έκαναν λάθος. Γνωρίζοντας για τον θρύλο, στον οποίο είναι βασισμένη η σειρά Σχολομαντείο, είδα τα βιβλία με άλλο μάτι. Απόλαυσα το πρώτο, μα με τίποτα δεν ήμουν έτοιμη για όσα έγιναν στο δεύτερο.
Αν θυμάστε καλά, στο εξώφυλλο του πρώτου βιβλίου, υπήρχε μια χύτρα, ενώ στο δεύτερο μέρος απεικονίζεται ένα μαγικό βιβλίο. Μην ξεχνάμε πως το επίθετο του Ωρίωνα είναι Λέικ και τα παρουσιαστικά του, θυμίζουν πολύ κάποιο βαμπίρ. Χλωμό δέρμα, ασημένια μαλλιά, μόνο που ο Ωρίωνας δεν διψάει για αίμα, αλλά για μάνα. Του αρέσει να ξεπαστρέφει μαλαφικάρια, νιώθει ικανοποίηση από αυτό. Βάζει την ζωή του απερίσκεπτα σε κίνδυνο, γιατί πολύ απλά, όσο κι αν φαίνεται αλλόκοτο στους γύρω του, του αρέσει αυτό που κάνει. Του αρέσει να σκοτώνει μαλαφικάρια και να σώζει κόσμο. Κι οφείλω να πω ένα μεγάλο συγγνώμη στον χαρακτήρα του Ωρίωνα, γιατί τον είχα θεωρήσει λίγο αγαθό. Όμως δεν είναι. Είναι πολύ καλός, πολύ απλός σαν άνθρωπος του αρέσει να κάνει ένα συγκεκριμένο πράγμα, που οι υπόλοιποι απλά δεν το καταλαβαίνουν κι ας είναι προς όφελος τους.
Η Ελ, ήταν εκείνη που με εξέπληξε ευχάριστα θα έλεγα. Συνεχίζει να είναι η γνωστή μουντρούχα Ελ, η θυμωμένη με όλον τον κόσμο Ελ, που δεν θα διστάσει να σου σπάσει τα μούτρα. Μα την βλέπουμε να προσπαθεί. Πάει από το ένα άκρο στο άλλο. Από μοναχική κορασίδα, καταλήγει με φίλους, σημαντικούς συμμάχους. Ανθρώπους που θα της απλώσουν το χέρι, όταν εκείνη βρεθεί στον πάτο, που την καταλαβαίνουν. Ανθρώπους που η Ελ θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να βγάλει μέσα από το Σχολομαντείο και την αποφοίτηση που τους περιμένει.
Η Ελ ανοίγει, την κλειδωμένη της καρδιά και βάζει μέσα ακόμα και τους πρωτοετείς της. Παραμερίζει πολλές φορές, τα δηκτικά, ειρωνικά σχόλια που κρέμονται από την γλώσσα της, τον θυμό που την κυριεύει από το ένα λεπτό στο άλλο. Και λίγο πριν το τέλος του βιβλίου, καταλαβαίνει το γενικό νόημα. Το σχολείο, είναι όντως ένα μέρος, που σκοπό έχει να προφυλάξει, όλα τα μαγικά και χαρισματικά παιδιά του κόσμου. Κι επιτέλους η Ελ, βλέπει καθαρά. Συνειδητοποιεί πως όλα όσα έχει ζήσει μέσα στο σχολείο, όλα όσα έχει μάθει, ήταν μέρος, ενός μεγαλύτερου σχεδίου. Ενός σχεδίου που βάζει σε εφαρμογή.
Στο δεύτερο μέρος τη σειράς, θα αναθεωρήσετε αρκετά τις απόψεις σας, για τους μαθητές που γνωρίσατε στο πρώτο. Συμπάθησα λίγο την Κλόε, κρατάω μια επιφύλαξη γιατί δεν ξέρω πως θα είναι στο τρίτο βιβλίο. Ο Μάγκνους και οι μαθητές από την Σαγκάη, μακάρι να τους έτρωγαν τα μαλαφικάρια, αν και στο τέλος κάπως διόρθωσαν την κατάσταση. Η γλυκιά Λιου και η δυναμική Αάντγια, είναι σίγουρα φίλες, πως θα ήθελα να έχω και στην πραγματικότητα.
Το βιβλίο ήταν απολαυστικό από την αρχή μέχρι το τέλος. Υπήρχαν κάποια μικρά, πολύ μικρά σημεία που λίγο, όχι απλά βαρέθηκα, αλλά ήθελα να τα διαβάσω γρήγορα για να περάσω στην δράση. Και ναι έχει αρκετή δράση, μπόλικα μαλαφικάρια (ακόμη μου φαίνεται αστεία η λέξη), ολοζώντανες περιγραφές, πικάντικες σκηνές μα και συγκινητικές.
Το τέλος ήταν απλά…δεν μπορώ να το περιγράψω. Το να το ξαναδιαβάζω, γνωρίζοντας όσα έχουν προηγηθεί ήταν απλά σπαρακτικό. Κι αν με ρωτούσατε, αν θα το ξανά διάβαζα από την αρχή, θα σας έλεγα ένα μεγάλο ναι, με το χέρι στην καρδιά. Τώρα κάνουμε υπομονή για το τρίτο και τελευταίο μέρος!
