«Κυριαρχία» τιτλοφορείται, το τρίτο βιβλίο της σειράς, Θεοί και Δαίμονες, της συγγραφέως Μαρίας Βρυσανάκη. Κι αυτά τα χρυσά αινιγματικά μάτια του εξωφύλλου, υπόσχονται στον αναγνώστη, ακόμα περισσότερες εξελίξεις και σκοτεινά μυστικά. Πάμε μαζί να τα ανακαλύψουμε.
Στο τρίτο βιβλίο λοιπόν, η Μέγκαν συγκλονισμένη από τον θάνατο του αδερφού της, συμμαχεί με τον Μέισον. Οι δύο τους το σκάνε από την Νόρθεα με προορισμό, τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, όπου κρατείται φυλακισμένος ο Κορβίνιους, ο μόνος Λερόιλ που κατέχει το μυστικό της ανάστασης. Η Μέγκαν, μαζί με τους φίλους της, που τελικά την ακολουθούν, θα περάσει διά πυρός και σιδήρου, για να καταφέρει να αναστρέψει τα τραγικά αποτελέσματα των προηγούμενων ημερών και να φέρει πίσω στην ζωή τον αδερφό της Ρόναλντ.
Όλα καλά μέχρι εδώ. Και σε αυτό το βιβλίο, η Μαρία Βρυσανάκη κρατάει δυνατή την μυστική της συνταγή περί συγγραφής. Θα διαβάσετε απολαυστικότατες σκηνές δράσεις, καθώς η μικρή συμμορία της Μέγκαν, τρέχει να ξεφύγει από τους φρουρούς της φυλακής. Κυριολεκτικά λάτρεψα τα κεφάλαια με τον Τζέσε και την Σάρα κι όλα αυτές τις πρωτόγνωρες αισθήσεις και συναισθήματα που άρχισαν να τους κατακλύζουν. Ήταν τα αγαπημένα μου κεφάλαια και όχι επειδή ήταν ο Τζέσε μέσα (σ’ αγαπώ) αλλά γιατί η περιγραφή της συγγραφέως σε εκείνα τα συγκεκριμένα κεφάλαια, ήταν απλά ουαου. Ο αναγνώστης δεν μπαίνει απλά στο κλίμα και στην ένταση που υπάρχει μεταξύ των δύο ηρώων, την ζει στο πετσί του. Και μια που αναφέραμε για εντάσεις, ένα τεράστιο μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ σε αυτή την σκηνάρα, ανάμεσα στον Γκέιλ και την Μέγκαν (ξέρετε εσείς ποια εννοώ ?). Δεν ξέρω πως το κάνεις αυτό Μαρία, μα οι δικές σου ερωτικές σκηνές είναι απλά... Πιο καυτές πεθαίνεις!
Θα σας πω συνοπτικά και για τους χαρακτήρες γιατί αν κάτσω να τους αναλύσω έναν έναν θα γράφω μέχρι μεθαύριο. Θα αρχίσω από τον Γκέιλ. Δεν ξέρω γιατί συνεχίζω να μην τον συμπαθώ, απλά δεν τον πάω καθόλου. Δεν τον θέλω βρε παιδί μου. Ναι εντάξει, δίνει ώθηση στην Μέγκαν όπου χρειάζεται αλλά πιστεύω πως η ηρωίδα τα καταφέρνει μια χαρά και μόνη της. Η Μέγκαν είναι ένας χαρακτήρας που έχει περάσει πολύ δύσκολα, όσα χρόνια βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο, είναι δυναμική, ανεξάρτητη, ξεροκέφαλη και καβγατζού μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Ότι βάλει στο μυαλό της το καταφέρνει με νύχια και με δόντια, όσα εμπόδια κι αν αντιμετωπίσει. Και δεν χρειάζεται τον Γκέιλ, όχι. Συγγνώμη φανς του μπρατσαρά, αλλά αυτή είναι η γνώμη μου.
Ο Μέισον είναι ένας άντρας που πιστεύω έχει πολλά να δώσει. Είναι γλυκός και νοιάζεται για τους άλλους ακόμα κι αν το παίζει σκληρός. Θα ήθελα να δω την παρουσία του περισσότερο μέσα στο βιβλίο. Η Χάνα μου ήταν λίγο αδιάφορη και πραγματικά θα προτιμούσα να μην την χαλούσε συνέχεια στον Τζέσε. Η Σάρα είναι απίθανη. Ζηλεύω το πείσμα της, το θάρρος της, είναι αλύγιστη. Έχασε τον άνθρωπο που αγαπούσε, η μοίρα την συνδέει με έναν άλλον κι όμως εκείνη προσπαθεί σκληρά να μείνει πιστή στην μνήμη του και να μην ενδώσει. Είμαι πολλή περίεργη να διαβάσω, για την εξέλιξη της σχέσης της με το Τζέσε στο επόμενο βιβλίο. Και τώρα ο Τζέσε.
Τον καλύτερο, τον άφησα για το τέλος. Να σας πω την αλήθεια μου λείπει λίγο το αλαζονικό γουρούνι που ήταν στα πρώτα κεφάλαια. Αλλά έχει κάνει στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών και πρέπει να του το αναγνωρίσετε. Νομίζω πως το να χάσει τις δυνάμεις του και η συνειδητοποίηση πως δεν μπορεί να το παίζει πια θεός, με την υγεία των υπολοίπων τον προσγείωσε, ανώμαλα, αλλά τον προσγείωσε. Σε αυτό το βιβλίο βλέπουμε μια πιο ανθρώπινη, προσιτή πλευρά του. Αφήνει την Σάρα (αν και του το παίζει δύσκολη) να τον πλησιάσει, ρίχνει τις άμυνες του. Αγωνίζεται να συγκρατηθεί, να μην επιτρέψει στον κάφρικο εαυτό του να βγει ξανά στην επιφάνεια. Μπορεί να μην το επιτυγχάνει εκατό τα εκατό, αλλά η προσπάθεια μετράει κι αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Μόρα και Κορβίνιους, απλά σας μισώ. Δεν αφιερώνω άλλη γραμμή για εσάς.
Πάμε τώρα και στα αρνητικά. Υπήρχαν σημεία στο βιβλίο που με κούρασαν αρκετά, ώστε το άφησα στην άκρη για πολύ καιρό, προτού το συνεχίσω. Δεν απόλαυσα και τόσο όλο αυτό το κρυφτούλι μέσα στις φυλακές, ανάμεσα στην ομάδα της Μέγκαν και στους φρουρούς. Τους πιάνουν, το σκάνε, κρύβονται τους ξανά πιάνουν και πάλι από την αρχή. Χαλούσε λίγο το σασπένς. Επίσης θα προτιμούσα, εγώ σαν Χριστίνα, κάποιες πληροφορίες κι αποκαλύψεις να δίνονταν μέσα στην αφήγηση κι όχι σε διάλογο. Και γιατί το λέω αυτό; Όταν ο Κορβίνιους και η Μόρα κάνουν το μεγάλο μπαμ για την ύπαρξη τους, εκείνη των Θεών και των Λερόιλ, υπάρχουν σημεία που δεν φαίνεται ξεκάθαρα ποιος μιλάει ποιος ρωτάει, ποιος βγάζει συμπεράσματα κτλ. Επιπλέον έχουμε το δωδεκάθεο των αρχαίων Ελλήνων και τον χριστιανικό Θεό. Κι όταν χρησιμοποιείται συνέχεια η λέξη Θεός κάπου μπερδεύεσαι. Έπρεπε να διαβάσω κάποιες φορές την σκηνή για να την καταλάβω καλά. Όμως εκεί μπορεί να φταίω κι εγώ. Το δεύτερο μισό του βιβλίου και μετά το διάβασα απνευστί από την αγωνία μου για την τύχη και την κατάληξη των ηρώων.
Ωστόσο τελειώνοντας το βιβλίο τα συμπεράσματα είναι τα εξής:
1) Αν νομίζετε ότι στα πρώτα δύο βιβλία σας έτρωγε η αγωνία, ετοιμαστείτε να την φτάσετε σε νέα επίπεδα. Η Μαρία Βρυσανάκη, είναι η βασίλισσα του πλοτ τουίστ και των καταιγιστικών αποκαλύψεων γι’ αυτό μην κάνετε εικασίες, αν δεν φτάσετε στην τελευταία σελίδα.
2) Επιτέλους βγήκε και το πέμπτο και τελευταίο βιβλίο. Γιούπιιιι
3) Τζέσε, περιμένω να έρθεις να με πάρεις από εδώ.
