Η Μέγκαν Φορμπς γεννήθηκε για να πεθάνει. Έτσι ξεκινάει η υπόθεση, του πρώτου βιβλίου της Μαρίας Βρυσανάκη. Δυνατά κι ανατριχιαστικά θα έλεγα. Όταν διαβάζεις πως η πρωταγωνίστρια θα έχει τέτοια κατάληξη, δεν περιμένεις το περιεχόμενο του βιβλίου που πραγματικά σε χτυπάει κατακέφαλα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
Η ιστορία διαδραματίζεται στα παγωμένα Βραχώδη Όρη και πιο συγκεκριμένα στην Ακαδημία του Κορβίνιους, όπου Ρεμόρ και Λερόιλ, εκπαιδεύονται για την μάχη τους ενάντια στους ανθρώπους. Εκεί, η Μέγκαν Φορμπς, περνάει τις μέρες της, υφαίνοντας συνεχώς τρόπους για να το σκάσει από το σκληρό περιβάλλον της Ακαδημίας και να ζήσει ελεύθερη, μακριά από το άδικο σύστημα και τους αποτρόπαιους νόμους των Λερόιλ. Όμως, γίνεται αντιληπτή πάντα κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, την συνεχή τιμωρία της και περιθωριοποίηση της από τους άλλους σπουδαστές της σχολής, που λίγο πολύ την κατηγορούν για όλα τα δεινά που αντιμετωπίζουν μέσα στους κρύους και παγωμένους τοίχους, της Ακαδημίας του Κορβίνιους. Αλλά η Μέγκαν είναι αποφασισμένη να το σκάσει. Και τελικά τα καταφέρνει.
Η ιστορία είναι γραμμένη σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, κάτι που βοηθάει τον αναγνώστη να μπει καλύτερα μέσα στο πετσί των ηρώων. Έχει αρκετή δράση, σασπένς και μία δόση μυστηρίου. Το ρομαντικό στοιχείο, δεν λείπει από τις σελίδες του βιβλίου, δένει μάλιστα καλύτερα την πλοκή, ξετυλίγοντας κομμάτια από τις προσωπικότητες των ηρώων. Μου άρεσε ο πρωτότυπος διαχωρισμός των φυλών και ο συγκεκριμένος ρόλος της κάθε ομάδας στην μικρή αυτή κοινωνία που μας παρουσιάζει η συγγραφέας. Βέβαια, μπερδεύτηκα λίγο σε κάποια σημεία, ενώ στο βιβλίο αναφέρεται πως οι Λερόιλ και οι Ρεμόρ, δεν γνωρίζουν για τον Θεό και τον Δαίμονα, παρόλα αυτά, αρκετοί θα έλεγα από αυτούς, τους αναφέρουν πολύ συχνά όταν βρίζουν. Κρατάω μια επιφύλαξη ως προς σε αυτό το κομμάτι, γιατί είναι το πρώτο βιβλίο μιας αρκετά μεγάλης σειράς, οπότε είμαι σίγουρη πως στα επόμενα βιβλία θα απαντηθούν όλα τα ερωτήματα μου.
Γενικά, είναι ένα βιβλίο με ταχύτατη πλοκή, αλλεπάλληλες εξελίξεις, γεγονότα που το ένα διαδέχονται το άλλο τόσο γρήγορα που θα ζαλιστείτε. Διαβάζετε εύκολα, δεν το αφήνεις από τα χέρια σου κι αυτό γιατί η αγωνία για το τι θα συμβεί στη συνέχεια, είναι τόσο μεγάλη, που απλά δεν μπορείς να το σταματήσεις ούτε για μερικά δευτερόλεπτα. Σε κάθε κεφάλαιο δημιουργούνται νέοι προβληματισμοί, νέα αναπάντητα ερωτήματα και αλληλοσυγκρουόμενες πληροφορίες που από ένα σημείο και μετά, δεν ξέρεις ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψέματα και για ποιον λόγο. Οι περιγραφές των μαχών και του περιβάλλοντος είναι τόσο ζωντανές και πολύ καλά διατυπωμένες που πίστευα όντως πως βρισκόμουν κι εγώ, σε μία γωνία της Ακαδημίας και παρακολουθούσα τα όσα διαδραματίζονταν.
Πάμε τώρα στους χαρακτήρες. Θα ξεκινήσω από την Μέγκαν. Λοιπόν, στην αρχή είχα ένα μικρό πρόβλημα μαζί της. Δεν μπορούσα να την συμπαθήσω καθόλου. Ήταν πολύ ανώριμη, η συμπεριφορά της παιδιάστικη και πολλές φορές, πράγματα και ξεσπάσματα που έκανε ήταν χωρίς λόγο. Όμως είχε λόγο και μάλιστα σοβαρό. Πιστεύω πως αν από την αρχή κάποιος της έλεγε την αλήθεια για το ποια είναι και ποιος είναι ο ρόλος της στην κοινωνία των Λερόιλ, θα συμπεριφερόταν πολύ πιο ώριμα.
Στα θετικά του χαρακτήρα της, είναι ο αυθορμητισμός της, η πίστη της στους φίλους της, η γενναιότητα της. Δεν αψηφά τον κίνδυνο, αντιθέτως ρίχνεται μπροστά για να προστατέψει αυτούς που αγαπά. Άλλα ένα σημείο που κυριολεκτικά θαύμασα ήταν η προσήλωση της στους κανόνες. Εντάξει όχι σε όλους. Μπορεί εκείνη να τους παραβαίνει με κάθε απόφαση της, όμως δεν δέχεται το ίδιο κι από τους κοντινούς της ανθρώπους. Το θεωρεί αδιανόητο, απίστευτο; Δεν ξέρω. Αυτή την εντύπωση είχα πάντως. Επίσης, παρόλο που της είχε δοθεί αρκετές φορές η ευκαιρία να σπάσει τον απαράβατο κανόνα των Ρεμόρ, δεν το κάνει. Συγκρατείται, προσπαθεί να μείνει μακριά από τον Γκέιλ. Μπορεί να μην τα καταφέρνει όλες τις φορές, ωστόσο το προσπαθεί όσο μπορεί και δεν αφήνεται στα ένστικτα της. Απόλαυσα βέβαια τις αιχμηρές ατάκες της. Αυτό το σαρκαστικό χιούμορ που της έβγαινε αβίαστα. Ειδικά όταν τσακωνόταν με τον αδερφό της ή τον Τζέσε, εντάξει, πέθαινα κυριολεκτικά.
Ο Γκέιλ από την άλλη μεριά, μου φάνηκε λίγο αδιάφορος σαν χαρακτήρας. Ναι οκ, είναι ο κούκλος της σχολής, γεροδεμένος, είναι γλυκός, συνεσταλμένος, λιγουλάκι κρυψίνους όσον αφορά τις προθέσεις του για το μέλλον του στην κοινωνία των Λερόιλ. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν ένιωσα κάποιο ιδιαίτερο δέσιμο μαζί του. Κάτι πήγε να γίνει, όταν ακολούθησε την Μέγκαν στη Νόρθεα, αλλά στο τελευταίο κεφάλαιο μου τα χάλασε ολοκληρωτικά. Ελπίζω να επόμενα βιβλία να γίνει πιο συμπαθητικός στα μάτια μου.
Κι ερχόμαστε τώρα στους δύο πιο αγαπημένους μου χαρακτήρες από ολόκληρο το βιβλίο. Ρόναλντ και Τζέσε. Τζέσε και Ρόναλντ. Θα έλεγα ότι είναι δύο χαρακτήρες που μοιάζουν μα και διαφέρουν ταυτόχρονα. Και οι δύο κρύβουν πράγματα από την Μέγκαν. Και οι δύο προσπαθούν με κάθε κόστος, να την προστατέψουν με νύχια και με δόντια. Μπορούν να δώσουν και την ζωή τους για εκείνην. Για τον Ρόναλντ το καταλαβαίνω, είναι η αδερφή του, ο Τζέσε πάλι πιστεύω πως έχει άλλα κίνητρα, πολύ βαθύτερα από τον ρηχό, αλαζονικό εαυτό που προβάλει προς τα έξω. Κι εκεί είναι που διαφέρουν. Ο Ρόναλντ φαίνεται πως κάποιες φορές οδηγείτε από τα συναισθήματα του, από την συμπάθεια του για την Νάταλι ας πούμε. Κάποιες κινήσεις κι αποφάσεις που παίρνει απλά δεν έχουν νόημα, όταν της αναιρεί για χάρη της. Ο Τζέσε ωστόσο δεν είναι έτσι. Παραμένει πιο αντικειμενικός, πιο αμερόληπτος, φέρετε το ίδιο σε όλους χωρίς εξαιρέσεις.
Πάμε τώρα σε αυτά μου με ξένισαν λίγο. Ξανά λέω πως το βιβλίο, Θεοί και Δαίμονες, είναι το πρώτο βιβλίο από μια μεγάλη σειρά κι ίσως όσα διαβάσετε στην επόμενη παράγραφο να εξηγούνται και να διορθώνονται στα επόμενα βιβλία.
Πρώτον, η συγγραφέας όταν μας παρουσιάζει τις φυλές μας εξηγεί πως οι Λερόιλ είναι έξυπνοι, αρκετά έξυπνοι. Η εξαιρετική ευφυία τους είναι αυτό που τους ξεχωρίζει από τους ανθρώπους και τους Ρεμόρ. Ενώ οι Ρεμόρ από την άλλοι είναι οι δυνατοί, οι στρατιώτες. Θα ήθελα, εγώ προσωπικά λίγο περισσότερη ανάπτυξη πάνω στις διαφορές και τις ομοιότητες τους. Πέρα από αυτά τα χαρακτηριστικά και το διαφορετικό χρώμα ματιών, δεν έχουν κάτι άλλο που να τους ξεχωρίζει με την πρώτη ματιά. Δεύτερον, βρήκα πολύ, μα πολύ άδικους και σκληρούς όλους αυτούς τους νόμους που υπήρχαν για τους Ρεμόρ. Και γιατί να υπάρχουν μόνο για τους Ρεμόρ και οι Λερόιλ να κάνουν ότι θέλουν; Το βρήκα λίγο τυραννικό να υπαγορεύεις σε κάποιον ποιον θα ερωτευτεί και ποιον όχι, ή με ποιον θα κάνει παιδιά. Αν εγώ ήμουν Ρεμόρ και ζούσα σε μια τέτοια κοινωνία και γνώριζα πως το μόνο σημαντικό που έχουν οι Λερόιλ είναι η εξυπνάδα τους, θα έπαιρνα τα όπλα. Τρίτον κάποιοι χαρακτήρες μου φάνηκαν πολλοί αδιάφοροι. Ο Κρέιτον και ο γιος του, ο Σεθ με την Έμιλυ, η Νάταλι. Εγώ σαν Χριστίνα θα ήθελα περισσότερη ανάπτυξη σε όλα τα προηγούμενα, για να μπορέσω να συνδεθώ καλύτερα με τους χαρακτήρες αλλά και για να σχηματίσω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τον κόσμο των Λερόιλ και των Ρεμόρ.
Αυτά τα λίγα είχα να πω. Το βιβλίο Θεοί και Δαίμονες, είχε όλα όσα θα ήθελα και πραγματικά με εξέπληξε ευχάριστα η ιστορία του και το πρωτότυπο περιεχόμενο του. Ανυπομονώ να διαβάσω την συνέχεια!
