Θεοί και Δαίμονες: Η Σύγκρουση, είναι ο τίτλος του δεύτερου βιβλίου της ομώνυμης σειράς, με συγγραφέα την γλυκύτατη Μαρία Βρυσανάκη κι όσοι δεν λατρέψατε το πανέμορφο μωβ εξώφυλλο, θα αγαπήσετε σίγουρα το περιεχόμενο.
Στο δεύτερο βιβλίο τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο. Οι ήρωες μας είναι τσιτωμένοι, από την επερχόμενη δίκη του Ρόναλντ και καταστρώνουν σχέδια για να τον βγάλουν από την φυλακή, με ή χωρίς την βοήθεια του. Η αρνητική στάση του, δυσχεραίνει την θέση που βρίσκονται, αλλά δεν το βάζουν κάτω. Γίνονται ένα μυαλό για να δουν τον φίλο κι αδερφό τους, ελεύθερο ξανά. Και κάπου εκεί, χαλάει το πράγμα. Όχι που θα τους άφηνε ήσυχους η Μαρία.
Στην αρχή το βιβλίο κινείται σε χαλαρά επίπεδα. Μαθαίνουμε κάποια πράγματα για την κατάσταση που επικρατεί στην Νόρθεα. Νέοι χαρακτήρες κάνουν την εμφάνιση τους, δίνοντας το δικό τους χέρι βοηθείας, ενώ οι παλιοί μένουν ξεροκέφαλοι και τα κάνουν όλα μπάχαλο. Επίσης πολλές απορίες που μας ακολουθούν από το πρώτο βιβλίο, βρίσκουν την λύση τους, από τα πρώτα κιόλας κεφάλαια, για να μας δημιουργηθούν νέες. Αλλά μην πτοείστε, έχει και συνέχεια. Το καλό έρχεται στην πορεία.
Λίγο μετά τις αποκαλύψεις, για την πραγματική ταυτότητα της Μέγκαν γίνεται ένα μπαμ και χάνει ο αναγνώστης τον μπούσουλα. Θέλετε αλλεπάλληλα γεγονότα, ζωντανές περιγραφές, σκηνές μάχης που καθηλώνουν, καταιγιστική δράση; Θα τα έχετε! Θέλετε επίσης, σοκαριστικές αποκαλύψεις, εκρηκτικά συναισθήματα κι αποτροπιαστικά μυστικά; Θα τα έχετε κι αυτά!
Ας πάμε όμως στα πιο ζουμερά. Οι ήρωες μας είναι περισσότερο ώριμοι. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, που ακολουθεί η συγγραφέας και σε αυτό το βιβλίο, θα σας βοηθήσει να γίνεται ένα με τους χαρακτήρες, να μπείτε στα παπούτσια τους, να νιώσετε ότι νιώσουν. Οι προσωπικότητες τους εξελίσσονται σημαντικά και μέχρι να φτάσετε στο τελευταίο κεφάλαιο, θα δείτε μια πλευρά τους, που δεν υπήρχε πριν. Είναι και κάποιοι, κάποιος για την ακρίβεια, που μου τα χάλασε λίγο.
Η πρωταγωνίστρια μας για αρχή, κάνει στροφή εκατό ογδόντα μοιρών. Τουλάχιστον εγώ αυτό κατάλαβα. Από την στιγμή, που ξεκαθαρίζει το πια είναι, τι είναι και τι επιφέρει αυτό, βλέπουμε μια άλλη Μέγκαν. Ναι μεν, παραμένει η γνωστή, τσαμπουκαλού, θερμοκέφαλη Μέγκαν, αλλά είναι πιο έξυπνη, μαθαίνει επιτέλους από τα λάθη της και δεν τα επαναλαμβάνει, δεν πείθεται και τόσο εύκολα με κάποια πράγματα, σκέφτεται δύο φορές πριν πράξει. Την παρακολουθούμε, καθώς γκρεμοτσακίζεται από τον κόσμο που είχαν χτίσει τόσα χρόνια γύρω της, για να αναδυθεί πλέον ως μια πιο δυναμική πολεμίστρια, μια νέα γυναίκα που το έχει βάλει σκοπό της ζωής της να επιβιώσει και να σώσει όλους όσους αγαπάει, με ό,τι κόστος κι αν συνεπάγεται αυτό.
Ο Γκέιλ από την άλλη, είναι απλώς ο Γκέιλ. Ε ρε παιδιά, δεν με έκανε να τον συμπαθήσω ούτε σε αυτό το βιβλίο. Και γιατί άραγε; Μήπως γιατί το μόνο που κάνει από το προηγούμενο, είναι να κατηγορεί την Μέγκαν για όλα τα κακά που του συμβαίνουν και μετά να είναι όλο αγκαλίτσες και φιλάκια; Μήπως γιατί της κάνει σκηνή ζηλοτυπίας κάθε τρεις παραγράφους, ενώ η Μέγκαν το μόνο που θέλει είναι μια αγκαλιά και να της πει πως όλα θα πάνε καλά; Κι ας μην σχολιάσω το καυτό τους (οκ εκεί το παραδέχομαι ένιωσα ένα μικρό ψήγμα συμπάθειας αλλά μου το πήρε γρήγορα πίσω) τετ-α-τετ στην αποθήκη που κι εκεί, πάλι μαντάρα τα έκανε. Υπερβολικός από την κορυφή μέχρι τα νύχια.
Μετά έχουμε τον Τζέσε και τον Ρόναλντ. Θα τους αναλύσω μαζί γιατί είναι οι πιο αγαπημένοι μου χαρακτήρες. Ο Τζέσε λοιπόν, εξακολουθεί να είναι ο γνωστός Τζέσε που όλοι ξέρουμε κι αγαπάμε. Πάλι εκεί για την Μέγκαν, να την βοηθήσει, να την συντρέξει, να κινδυνέψει για εκείνην. Και ναι, δύσκολα θα κλάψω σε βιβλίο φαντασίας, αλλά τι σκηνή Θεέ μου εκείνη μέσα στον ναό με τα φέρετρα. Τι οδύνη, τι σπαραγμός. Το δάκρυ έτρεξε κορόμηλο. Είδα ένα Τζέσε που δεν περίμενα να δω με τίποτα. Ο Ρόναλντ βέβαια, μέχρι τα 3/4 του βιβλίου, ήταν ένας άλλος χαρακτήρας από αυτόν που είχαμε συνηθίσει. Κυριολεκτικά έκατσε στα αυγά του, σαν κότα και περίμενε σαν καλό παιδί το τέλος του. ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ; Γιατί έχει τους λόγους τους και ναι τον καταλαβαίνω και συμπάσχω μαζί του, αλλά το να παραδίδεις τα όπλα, δεν είναι λύση. Ευτυχώς η Μαρία μας λυπάται, μόνο για τόσο δα και βλέπουμε μια μικρή μεταστροφή του προς το τέλος, για να μας αποτελειώσει αμέσως μετά και να τον κάνει λίγο καθίκι.
Να σχολιάσω σε αυτό το σημείο, ότι επιτέλους η Νάταλι, δείχνει κι άλλα συναισθήματα, εξαιτίας του Ρόναλντ, πέρα από την μόνιμη ξινίλα και τον θυμό που κουβαλούσε. Και ναι βλέπουμε και μια μικρή εξέλιξη στην μεταξύ τους σχέση, αλλά μέχρι εκεί. Μας αφήνει με την χαρά η συγγραφέας. Αλλά μας αποζημιώνει κάπως με τον Μέισον. Τον συμπάθησα περισσότερο από τον Γκέιλ, γιατί τουλάχιστον εκείνος, έχει έναν σκοπό στη ζωή, ξέρει που βαδίζει και τι πρέπει να κάνει για να επιτύχει τον σκοπό του. Και μπορεί να είναι σε κάποιες περιπτώσεις σαρκαστικός και λίγο παραπάνω ψώνιο από ότι χρειάζεται, αλλά δεν τρέχει πίσω από τα κολάν της Μέγκαν! (Ουπς, σε έτσουξε αυτό Γκέιλ;)
Αυτά είχα να γράψω. Δεν συνεχίζω γιατί θα σας κάνω σπόιλερ. Απλά να αναφέρω κάτι για το τέλος. Τα τελευταία κεφάλαια ήταν τόσο δυνατά, τόσο συνταρακτικά, τόσο σπαρακτικά που έκανα να πιάσω βιβλίο αρκετό καιρό μέχρι να συνέλθω. Θα σας αφήσω τώρα, με περιμένει το τρίτο βιβλίο της σειράς ?.
