Μία ζωή γεμάτη ζάχαρη … Ζάχαρη Άχνη … που σκορπίζεται με το πρώτο ελαφρύ αεράκι … Έτσι ήταν και η ζωή της Αύρας! Μία ζωή που με το πρώτο φύσημα του ανέμου σκορπιζόταν. Βασισμένη σε αληθινή ιστορία η κυρία Μαίρη Γκαζιάνη με την ιδιαίτερη γραφή της μας κάνει κοινωνούς της ζωής της Αύρας. Μια ζωή γεμάτη αγάπη αλλά και πόνο. Μια ζωή που η μισή επιλέχθηκε από άλλους και την άλλη μισή αποφάσισε να τη ζήσει με τις δικές της επιλογές.
«Η Αύρα γεννιέται μια κρύα νύχτα του Γενάρη σε μια μικρή επαρχιακή πόλη κι είναι το όγδοο παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας. «Σε χρίζω μάνα» είπε η μια από τις τρεις μοίρες που στάθηκαν πάνω από την κούνια της. Κι αυτός ο ρόλος την ακολούθησε σ΄ όλη της τη ζωή. Πρώτο της μωρό το αδερφάκι που γεννήθηκε μετά απ΄ αυτήν, ύστερα η κούκλα που της έφερε ο αδερφός της από την Αμερική, κι ακολούθησαν ανίψια και παιδιά που δεν γέννησε. Ή μήπως γέννησε;
Έφηβη γνωρίζει τον Λεωνίδα, έναν φαντάρο που υπηρετεί τη θητεία του. Η απλή γνωριμία τους κατέληξε σ’ έναν βεβιασμένο γάμο που γρήγορα διαλύθηκε.
Με τη στάμπα της ζωντοχήρας «φυγαδεύτηκε» από το χωριό για την Αθήνα, σε μια από τις αδερφές που μόλις είχε παντρευτεί και είχε γεννήσει. Ακόμα μια φορά ανέλαβε τον ρόλο της μάνας.
Ώσπου θα έρθει στη ζωή της ο Αρίστος… Είναι γι’ αυτήν η αδερφή ψυχή, αλλά τα εμπόδια μπροστά τους ορθώνονται βουνό…
Μια ζωή γεμάτη εμπόδια, μια ζωή πικρή, μια ευτυχία σαν ζάχαρη άχνη… που σκορπίζει στο παραμικρό φύσημα του ανέμου». (οπισθόφυλλο).
Με γλώσσα συγκινητική, καθηλωτική και απλή, χωρίς «επιστημονικές», «ακαδημαϊκές» λέξεις, αλλά γλώσσα που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά η κυρία Γκαζιάνη προσφέρει την ιστορία της Αύρας ακριβώς όπως είναι. Ρεαλιστική, χωρίς ωραιοποιήσεις και «στρογγυλέματα». Και αυτό είναι το στοιχείο που για μένα προσωπικά κάνει ξεχωριστό ένα βιβλίο. Η αλήθεια του και όχι το «πώς θα ήταν ιδανικά τα πράγματα».
Η ζωή της Αύρας προσφέρει τροφή για σκέψεις, για πολλά ζητήματα. Αυτό που με άγγιξε εμένα είναι η προσέγγιση της ασθένειας και ο τρόπος που την αντιμετωπίζει. Έχοντας στο περιβάλλον μου άτομα με το ίδιο θέμα υγείας, μου έδωσε μία νέα οπτική αντιμετώπισής του και κυρίως να συνειδητοποιήσω ότι τίποτα δεν είναι ανέφικτο, αρκεί να αποδεχτούμε ό,τι μας έρχεται και να ζούμε με αυτό.
Ένα άλλο σημείο το οποίο μου άρεσε αρκετά και σπάνια το συναντώ σε βιβλία είναι η παρουσίαση των γεγονότων από τρεις διαφορετικές πλευρές.
Η Αρετή, η μητέρα της Αύρας, η γυναίκα του χωριού που ακολουθεί τα αυστηρά «πρέπει» της κλειστής κοινωνίας και όλες οι αποφάσεις της βασίζονται στο «τι θα πει ο κόσμος». Και είναι τραγικό όταν σκέφτεσαι ότι αυτό το «τι θα πει ο κόσμος» τυραννάει τις γυναίκες ακόμα και σήμερα. Η Αύρα, η κεντρική ηρωίδα, που από μικρή ηλικία έρχεται αντιμέτωπη με ένα θέμα υγείας και μαθαίνει να ζει με αυτό. Ένα μικρό κορίτσι που από μικρή της έδωσαν τον ρόλο της μάνας για τα αδέρφια της, τα ανίψια της, τα δικά της παιδιά και τα παιδιά του έρωτά της, του Αρίστου. Και τέλος, η Ελπίδα. Η κόρη της Αύρας που από μωρό ακόμα έγινε αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα στην Αρετή και την Αύρα.
Ίδια γεγονότα, ίδιες καταστάσεις, αλλά με διαφορετική οπτική γωνία. Κάθε μία από τις τρεις γυναίκες προσπαθεί να «δικαιολογήσει» τις πράξεις της. Και είναι εδώ που έρχεσαι εσύ ως αναγνώστης να συγκρίνεις, να δεχτείς τα λεγόμενά τους, να τα κατανοήσεις, και να δώσεις άφεση αμαρτιών. Αυτό που προκύπτει από όλα αυτά; Η αγάπη μερικές φορές πνίγει. Η υπερβολική αγάπη καταπιέζει και κόβει τα φτερά του άλλου. Όταν αγαπάς τον άλλον πρέπει να τον αφήνεις ελεύθερο να πράξει όπως επιθυμεί, να κάνει τα δικά του λάθη, να μάθει από αυτά. Εσύ απλά πρέπει να είσαι δίπλα του όταν πέσει, να τον βοηθήσεις να σηκωθεί.
Η «Ζάχαρη Άχνη» όσο γλυκιά κι αν είναι, θα σας προκαλέσει πόνο, θυμό, αδικία, αλλά και συμπόνια, αγάπη και στο τέλος τη λύτρωση. Μία λύτρωση που θα έρθει μαζί με τη λύτρωση των πρωταγωνιστών. Μία λύτρωση που έρχεται μέσα από την αναγνώριση των λαθών και τη συγχώρεση. Γιατί αν δεν συγχωρούμε, τότε δεν μπορεί να λυτρωθεί η καρδιά μας από τον πόνο και την αδικία.
Η ευτυχία είναι σαν τη ζάχαρη άχνη. Πρέπει να την κρατάμε σφιχτά στα χέρια μας, διαφορετικά θα σκορπιστεί με ένα φύσημα του ανέμου, όπως αναφέρει η κυρία Γκαζιάνη και δεν θα μπορούσε να εκφράσει την ουσία της ευτυχίας με καλύτερο τρόπο. Ζήστε την ευτυχία της Αύρας, ακόμα κι αν μερικές φορές σκορπίστηκε σαν ζάχαρη άχνη. Γιατί στο τέλος κατάφερε να την κρατήσει σφιχτά στα χέρια της.
