Καθώς πλησιάζουμε στις ημέρες του Αγίου Πάσχα, η εκκλησία μας υπενθυμίζει αλήθειες για το πρόσωπο του Χριστού, που μας τον φανερώνουν διαφορετικά από ό,τι πολλοί πιστεύουν για αυτόν. Οι άνθρωποι επιμένουν στην ανθρώπινη, τη συναισθηματική πλευρά θέασης του προσώπου του Χριστού. Ζητούμε έναν Θεό παντοδύναμο, ο οποίος να διορθώσει τις ατέλειες της ζωής μας και την ίδια στιγμή να μας απαλλάξει από δοκιμασίες, την κούραση, προβλήματα, αρρώστιες, να αναστείλει ακόμη και το θάνατο. Για την πίστη μας όμως ο Χριστός, χωρίς να απορρίπτει την εγκόσμια πραγματικότητα, είναι ο Θεάνθρωπος, ο οποίος ήρθε στον κόσμο "για να μας εξασφαλίσει την αιώνια Σωτηρία", "αιώνιαν λύτρωσιν ευραμενος". (Εβρ.9,12)
Αυτό σημαίνει ότι ήρθε για να εκπληρώσει στο πρόσωπο του όλους τους τύπους της Παλαιάς Διαθήκης και να μας κάνει να δούμε αλλιώς τον κόσμο και τη ζωή, μέσα από το πρίσμα στις σχέσης μαζί του. Την ίδια στιγμή όλοι θρησκευτική τύποι ή καταργούνται ή αλλάζουν περιεχόμενο. Αυτό θα συμβεί και με τη θυσία του εξιλασμού των Εβραίων, στην οποία ο αρχιερέας του κάθε έτους έμπαινε μία φορά το χρόνο Άγια των Αγίων του ναού των Ιεροσολύμων για να προσφέρει με το αίμα των δράσεων των τράγων και των μόσχων θυσία υπέρ των δικών του αμαρτημάτων και πάντως του λαού. Ο Χρήστος θα εισέλθει μία φορά στα Άγια των Αγίων, όχι του χειροποίητου ναού αλλά ολόκληρου του κόσμου και θα προσφέρει στον Γολγοθά όχι το αίμα των ζώων, αλλά το δικό του αίμα. Η θυσία δεν γίνεται και τις δικές του αμαρτίες, γιατί ήταν αναμάρτητος. Ο Χρήστος παραδίδει με τη θέλησή τους τον εαυτό του στον θάνατο για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, όχι μόνο της τότε εποχής αλλά και μέχρι το τέλος του κόσμου. Δεν καθαρίζει εξωτερικά τουε ανθρώπους από ό,τι τους χωρίζει από το Θεό, αλλά καθαρίζω τη συνείδησή τους από τα έργα που οδηγούν στο θάνατο.Και έτσι μπορεί όποιος πιστεύει σ΄αυτόν να λατρεύει τον αληθινό Θεό.
Η λύτρωση και τα υποκατάστατα
Λύτρωση χρειαζόμαστε οι άνθρωποι. Από τους φόβους μας. Από τα προβλήματά μας. Από τον ίδιο μας τον εαυτό. Από τους άλλους που δεν μπορούν να μας καταλάβουν. Από τα πάθη και τις ανάγκες μας. Κυρίως από το άγχος θανάτου και αναζητούμε τη λύτρωση σε αυτό το χρόνο και στο ξόδεμα του. Προτιμούμε τα υποκατάστατα της ζωής μας, που μας προσφέρει ο κόσμος μας. Μεταθέτουμε την απάντηση στη διασκέδαση, στην εργασία, στην τηλεόραση, στην εικονική πραγματικότητα, στο διαδίκτυο στην ηδονή, στο αύριο. Έχουμε χρόνο. Και ο πολιτισμός μας προσπαθεί να σκιάσει το πρόσωπό του Θεού, θεωρώντας είτε ότι δεν υπάρχει, είτε ότι έχει να κάνει με την αιωνιότητα και όχι με το σήμερα. Τα υπαρξιακά μας όμως άγχη παραμένουν αξεγέλαστα και μας καλούν να απαντήσουμε στις προκλήσεις που θέτουν
Το κακό που ξεχάσαμε
Λύτρωση χρειαζόμαστε οι άνθρωποι. Έχουμε διαγράψει το πρόσωπο του διαβόλου, την εμπάθεια, την έννοια της αμαρτίας από τη ζωή μας και τον πολιτισμό μας, διότι τα θεωρούμε κατάλοιπα μιας άλλης εποχής. Κι όμως οι καταστάσεις του κακού, εφόσον δεν υπάρχει ο Θεός στη ζωή μας βασιλεύουν. Και για να μπορέσουμε να τις εκδιώξουμε από τη ζωή μας, χρειάζεται πίστη στον Χριστό.. Η γνώση του απολυτρωτικού του έργου. Η υπέρβαση της παιδικής της θρησκευτικότητας, η οποία περιορίζεται σε τύπους που μας προετοιμάζουν για τη συνάντηση με τον νικητή του θανάτου, αλλά δεν επαρκούν για να αλλάξουν τη ζωή μας αν δεν αφήσουμε εκείνον, μέσα από την μετοχή στη θεία Ευχαριστία, μέσα από τη μετατροπή του χρόνου μας σε προσευχή, αγάπη και συγχώρεση, μέσα από την βεβαιότητα της Ανάστασης να αλλάζει τελικά η ζωή μας.
Λύτρωση για την αιωνιότητα
Λύτρωση χρειαζόμαστε οι άνθρωποι. Όχι πρόσκαιρη, αλλά αιώνια. Γι' αυτό και δεν αρκεί να πιστεύουμε σε έναν Θεό που τον βλέπουμε με γνώμονα το έλασσον, δηλαδή το πρόσκαιρο συμφέρον, αλλά να βρεθούμε στο μείζον, την αιωνιότητα. Αν δεν οργανώσουμε τη ζωή μας, έχοντας νόημα και προοπτική την αιωνιότητα, τότε η λύτρωση που λαμβάνουμε στην εκκλησία είναι απλώς ανακούφιση και γαλήνη από τα πολλά προβλήματα μας, μία παρηγοριά η οποία δεν αρκεί για να έρθει η λύτρωση χρειάζεται να παραιτηθούμε από την βεβαιότητα και την ασφάλεια της ησυχίας. Να κατανοήσουμε ότι η σχέση με το Χρήστο είναι Σταύρος και άρση του. Ότι είναι δρόμος εμβάθυνσης στο μυστήριο της κοινωνίας Θεού και ανθρώπου, στη ζωή της πίστης στην οποία καλούμαστε να δίνουμε και όχι να αποσκοπούμε στο να παίρνουμε. Ότι είναι δρόμος εμπιστοσύνης και αλήθειας. Αν δεν κατανοήσουμε και δεν ζήσουμε την προοπτική της αιωνιότητας, ακόμα κι αν αυτή αφήνει επώδυνα κενά στα παρόντα, τότε η πίστη μας, δεν μπορεί να κραταιωθεί και η θυσία του Χριστού θα μείνει δεύτερη, μπροστά στην προτεραιότητα του συμφέροντος.
Ας εμπιστευτούμε τον Χριστό και την εκκλησία, μη παραδίδοντας τον εαυτό μας στους τύπους του παρελθόντος,αλλά ζώντας τα πάντα ως καινούργιο ξεκίνημα στο σώμα του Χριστού για να έρθει η λύτρωση!
π.Θ.Μ -- Φωνή Κυρίου
