Κι είναι εκείνος ο έρωτας...
ο παράτολμος, που σπάει κάθε αραχνοΰφαντο ιστό, όρια και αποστάσεις..
Μια πρωτόγνωρη απελευθέρωση σε κολασμένα σπλάχνα.
Εκείνος που στάζει μέλι, σταγόνες γλυκύτητας σε σκασμένα χείλη
κόκκοι υπεροχότητας , ζάχαρης και πικάντικων μπαχαρικών
απάνω σε σάβανα αμαρτωλών ψυχών,
γυμνά κουρέλια, σπάργανα της αφοσίωσης..
Ίριδες σπινθιροβόλες, όμοιες με σμαραγδένιο ωκεανό
εβένινο μαντίλι τυλίγεται γύρω από τους κροτάφους,
επιτυχία της αποπλάνησης, ταξίδι σαγήνης
φτερό αέρινης απαλότητας πυροδοτεί ανατριχίλα
σεντόνια από μετάξι, φτερούγισματα της καρδιάς.
Φωτιά της κόλασης, ύμνοι του παραδείσου
αμαρτωλή ματιά, ατόφιο ασήμι η σιγαλιά
στων βογκητών τα πάθη.
