Σελήνη ξεπηδάς αργά, νωχελικά, ανεπαίσθητα από τα φυλλώματα των αιωνόβιων ελάτων, πίσω από τα θεόρατα βουνά στην αγκαλιά του ουρανού! Σαν σε θωρώ θέλω να μου εκμυστηρευτείς σε ποιους…
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας σωρός σκουπιδιών πίσω από την ψαροταβέρνα " Το χρυσό μπαρμπούνι". Οι γάτες, οι αλανιάρες και οι κόπροι του λιμανιού όπως τους αποκαλούσαν…
Ανθρωποι και αγκάθια, σε έναν κόσμο που πλάθεται με στοργή και αγάπη, γκρεμίζεται από πρόληψεις και ως αλλοτινό κτήνος τρώει τις σάρκες του από τα πάθη του εσωτερικού νού. Δάκρυα…
Δροσιά... δροσοσταλίδα, γέννημα του βουνού, της πλάσης. Ανάσα ψυχρή, αξιοθαύμαστο αηδόνι της αυγής, εκεί πού φωλιάζει το πούσι καθώς διαχέονται οι νότες της παγωμένης αύρας στα φυλλώματα των λουλουδιών, ξεδιψά…
Μανα μαυροφορεμένη πέτρας γέννημα, αλάξευτη, άνυδρη, αδάμαστη, γυμνή απ'τα δεσμά του χρόνου, με φως λουσμένη... Ολόλαμπρη περπατά στα ξακουστά ιπποτικά καλντερίμια της στεφανωμένης δόξας... Εκεί που φυτρώνει το φασκόμηλο, ευωδιά…
Λατρεύω την ομορφιά, εκείνη που κρύβεται στην απλότητα των πραγμάτων. Η λεία απαλότητα του μεταξιού, η ευωδιά του φρεσκοπλυμένου λινού, των απλωμένων ρούχων, και εκείνος ο θέρος, ο απομεσήμερος που…
Λατρεύω τους ανθρώπους, ειδικά όταν ανακαλύπτω το ψύχος της καρδιάς τους. Αυτό που τους κάνει δύσκαμπτους, ακλόνητους και αποζητά την παραμικρή ρωγμή για να εξεφράσει τις ευαισθησίες και τις επιθυμίες…
Ο Άγγελος του Θανάτου Την αποκαλούσαν κυρά του δειλινού καθώς σάλευε τα βλέφαρα της και καθρεφτιζόταν ολόκληρος ο κόσμος. Κι όμως η Αδαμαντία Φράγκου κειτόταν νεκρή στην αγκαλιά του…